అసంకల్పిత చర్యలు..!!








మనం నిద్రలో జోగుతున్నప్పుడు భుజం మీద దోమ కుట్టిందనుకోండి, ఠప్పున చెయ్యి లేచి దాని మీద పడి ఆ దోమని పరమపదానికి చేరుస్తుంది. దీన్నే అసంకల్పిత ప్రతికార చర్య (Involuntary reflex action) అని చెప్తుంది సైన్సు. ఇలాంటి చర్యలకి మన మెదడు కాకుండా వెన్నెముక పైభాగం నుంచి సూచనలు అందుతాయట. అంటే మెదడు(అవసరం) లేని పనులని ఈ అసంకల్పిత చర్యలంటారన్న మాట.



సైన్సు పరంగా అలాంటివి కాకపోయినా దాదాపు ఇలాంటివే అసంకల్పిత చర్యలు ఎన్నో రోజూ మన చుట్టూ చూస్తూనే వుంటాం. మనం అందరం చేస్తూనే వుంటాం. యస్పీ బాలు పాటవినగానే తలాడించడం, బ్రహ్మానందాన్ని చూడగానే నవ్వురావటం, రాఘవేంద్రరావు సినిమాలో హీరోయిన్ని చూస్తే చొంగ కారడం లాంటివి చాలా వుదాహరణలు వున్నా, నేను చెప్పబోయేవి ఇంకొంచెం పెద్దవి.




ఎవరినా ఎవరినైనా పెన్ను అడిగేటప్పుడు చూడండి గాల్లో ఏదో రాస్తున్నట్లే చేతిని వూపి అడుగుతుంటారు. పెన్ను ఇచ్చే వ్యక్తికి పెన్నుతో ఇలా రాయాలి సుమా అన్నట్టు ఆ సంజ్ఞ ఎందుకు చెప్పండి? టైం అడిగేటప్పుడు కూడా మన చేతికి వాచీ వున్నట్లే చెయ్యి ఎత్తి అడుగుతాం. మన చేతికి వాచీ లేకపోయినా అలా ఎందుకు చూస్తామో తెలియదు.. అవతలి వాళ్ళకి వాచి అక్కడుంటుందని గుర్తు చెయ్యడానికేమో అర్థం కాదు..!! ఒక్కోసారి మనం బస్సు రన్నింగ్లో దిగాల్సివస్తుంది (హైదరాబాదులో అయితే రోజూ దిగాల్సి వస్తుంది, కాబట్టి హైదరాబాదీయులకి ఈ వుదాహరణ మినహాయింపు). అలాంటప్పుడు సాధారణంగా బస్సు వెళ్తున్న వైపు కాకుండా వెనక్కు దిగి, ఆ క్షణంలో సైన్సు చేసిన మోసాన్ని గ్రహించేలోపలే కిందపడుతుంటాం. ఇలంటివాటివల్ల మనకే ఇబ్బంది కానీ వెరే ఎవరికీ ఇబ్బంది వుండదు. కానీ, కొన్ని వున్నాయి - మనం చేసే అసంకల్పిత చర్యలవల్ల అవతలి వారికి చిరాకో, నవ్వో తెప్పిస్తుంటాయి.




సినిమాహాల్లో కలిసిన మిత్రుణ్ణి - "ఏమోయ్ సినిమాకు వచ్చావా" అని అడగటం ఇలాంటిదే. నవ్వేసే మిత్రుడైతే ఫర్లేదు కానీ చిరాకు పడే మిత్రుడైతే - "లేదోయ్.. మీరు ఇంటర్వెల్లో కాల్చి పడేసే సిగరెట్ పీకలు ఏరుకునేందుకు వచ్చాను" అంటూ అక్కసునంతా వెళ్ళగక్కుతాడు. ఇలాంటివే సదరు సినిమా కౌంటరు దగ్గర కూడా జరుగుతుంటాయి. మనం లైన్లో నిలబడటమే ఒక దైవ సంకల్పం లాగా, సిక్కిం బంపర్ లాటరీ తగిలినట్టు సరిగ్గా మనం కౌంటరు ముందుకు రాగానే టికెట్లు అయిపోతాయి. కౌంటరులో టికెట్లు అయిపోయాయి అనగానే - "కొంచెం చూడండి.." అనో "ఒక్కటి కూడా లేదా" అనో మన నోటి నుంచి అసంకల్పితంగా వచ్చేస్తుంది. చిల్లర విషయంలో కూడా అంతే - ఏ హోటల్లో క్యాషియరో, ఆటో డ్రైవరో "చిల్లర లేదు సార్" అంటే "చూడవోయ్" అనేస్తాం అసంకల్పితంగా. అంటే అవతలి వ్యక్తికి "నేను నిన్ను నమ్మడంలేదు" అని అన్యాపదేశంగా చెప్పడమే కదా?




రైల్వే స్టేషన్లో ఎంక్వైరీ కౌంటర్ దగ్గర ఇలాంటివే మరి కొన్ని కనిపిస్తాయి. ఎంక్వైరీ క్లర్క్ దగ్గరకు రాగానే ఫలానా తెనాలికి లాస్ట్ ట్రైన్ ఎన్నిగంటలకి అని అడుగుతాం. క్లర్క్ "తొమ్మిది గంటలకి" అని చెప్పగానే మనలో తొంభై శాతం మంది "దాని తరువాత ట్రైన్ లేదా" అంటాము. మనం అడిగింది, ఆ క్లర్కు చెప్పింది లాస్ట్ ట్రైన్ గురించి. దాని తరువాత ఇంకో ట్రైన్ ఎలా వుంటుంది? వుంటే ఇది లాస్ట్ ట్రైన్ ఎలా అవుతుంది?..అదేమి చిత్రమో ఈ ఆలోచన మన బుర్రకి రానే రాదు..!! ఇలాగే ఫస్ట్ ట్రైన్ కన్నా ముందు వేరే ట్రైన్ లేదా? అని కూడా అడుగుతుంటాము.... కనీసం నెక్ష్ట్ ట్రైన్ గురించి అడిగినప్పుడు సమాధానం "ఆరు గంటలకి" అని వినగనే "ఈ లోపల ఏం లేదా?" అంటాం. ఈ లోపల ట్రైన్ వుంటే ఆరు గంటలకి అని ఎందుకు చెప్తాడు? ఎప్పుడైనా ఆలోచించారా? ట్రైన్ ఎక్కడానికి వచ్చి, ఆ రైలు అందుకోలేకపోతే కూడా ఇలాంటి అనుమానాలే వస్తుంటయి. టీసీ రైలు వెళ్ళిపోయిందని చెప్పగానే "ఎంతసేపైంది" అంటాం. ఎంతసేపైతే మాత్రం ఏం చెయ్యగలం? పట్టాల మీద పరుగెత్తి అందుకోలేం కదా? అన్నీ అసంకల్పిత ప్రశ్నలే...! అన్ని వ్యర్థమైన ప్రశ్నలే.. ఎప్పుడైనా ఆలోచించారా?






ఇంకో సంగతి చెపుతా వినండి - క్యూలో నిల్చున్నప్పుడు మనకో దురలవాటు వుంది. ఎదుటివాడి వీపు మీద చెయ్యి ఆనించి చిన్నగా తొయ్యటం. సినిమా హాలులోంచి బయటికొచ్చేటప్పుడైనా విమానంలోనుంచి దిగేటప్పుడైనా ఇలంటివి తప్పవు. మరి అదేంటో.. తాము వెనక వున్నామని చెప్పకపోతే ముందు వున్నవాళ్ళు ముందుకు కదలరేమో అని అనుమానం అనుకుంటా వీరికి. ఇలాంటి వారే సిగ్నల్ దగ్గర ఆగి హారన్ కొడుతుంటారు. ముందు వున్నవాడు సిగ్నల్ కోసం ఆగాడే కాని, సైట్ సీయింగ్ కోసం కాదన్న సంగతి మరిచిపోతుంటారు వీరు.




రోడ్డుకు అడ్డంగా దాటే వ్యక్తులని గమనించండి - ఒకటి వాళ్ళు జీబ్రా క్రాసింగ్ దగ్గర రోడ్డు దాటరు. రెండు దాటేటప్పుడు రెండు వైపులా వస్తున్న వాహనాల్ని చూసుకోరు. అసంకల్పితంగా చెయ్య ట్రాఫిక్ పోలీసు "ఆగుము" అన్న బోర్డు పట్టుకున్నట్టుగా పెట్టి ట్రాఫిక్‌కి అడ్డంగా పరుగెత్తుతారు. ట్రాఫిక్ పోలీసులు ఆగమంటేనే ఆగని వాహనచోదకులు ఎవరో రోడ్డు దాటుతూ చెయ్యి చూపిస్తే ఆగుతారా?




మనం ఎక్కడో ఆలోచిస్తూ బండి నడపడం, సంతకం చెయ్యడం వంటివి కూడా చాలా వరకు అసంకల్పితంగానే జరుగుతాయి. బండి అసంకల్పితంగా నడపగలను కదా అని కొంతమంది ఔత్సాహికులు బండి నడుపుతూ మొబైల్‌ఫోన్ వాడి అసంకల్పితంగానే ఏక్సిడెంట్లూ చేసుకుంటారు...!! ఇలాంటి అసంకల్పితమైన పనుల విషయంలోనే కొంచెం జాగర్తగా వుండాలి..!!


మనసొక మధు కలశం

అతనొక రచయిత. ఆమె అతని అభిమాని.


ఆమెకు అతనంటే అభిమానం, ఇష్టం.


ఆమెలో వెన్నెలని, వెన్నెలలో ఆమెని చూడగలిగిన భావుకత అతనిది.


ఆమె ప్రేమిస్తోందని అతనికి తెలుసు. అతను ప్రేమిస్తున్నాడని ఆమెకి తెలుసు. ఇద్దరికి తెలిసిన నిజాన్ని ఎవరు ముందు చెబుతారా అని ఇద్దరి మనసులు పోటీ వేసుకున్నాయి. సరసాల ఈ సరదా పోటీలో విజేతలెవ్వరో..?


***


"హలో శరత్ నువ్వేనా.. ఏంటి గురు నీ కోసం ఎన్నిసార్లు ఫోన్ చేశానో తెలుసా..? అంత బిజీ అయిపోయావా..?"


"అవును మరి ప్రస్తుతం మూడు పత్రికల్లో సీరియల్స్ వ్రాస్తున్నాను.. ఒకటి ప్రొడక్షన్‌లో వుంది.."


"చాలు బాబు.. చరిత్ర తొవ్వకు. ఈ రోజు మన మీటింగ్ పాయంట్‌కిరా.. నీతో మాట్లాడాలి..!"


"ఏంటి విషయం.. హలో.. ఏయ్ మాధవీ.." అప్పటికే ఆమె పెట్టేసింది. అతను నవ్వుకుంటూ ఫోన్ కింద పెట్టేశాడు. అతనికి తెలుసు మాధవి మాటంటే మాటే. అసలా మాటల్లో ఏం మహత్యం వుందో అభిమాని ఒక స్నేహితురాలైంది.. అతని ప్రాణమైంది. “సాయంత్రం వెళ్ళక తప్పదు” - అనుకున్నాడు మనసులో.


శరత్ ఎదురుగా పాఠకుల నించి వచ్చిన వుత్తరాలు ఒక ముప్పై దాకా వున్నాయి. యధాలాపంగా ఒక్కొక్కటే తీసి చింపి చదవటం మొదలెట్టాడు. అన్నింటిలో దాదాపు ఒకే విషయం -


"మీరు కలం పేరుతోనే ఎందుకు వ్రాస్తారు.. మీ అసలు పేరు తెలుసుకోవాలని వుంది.. మీ పేరు చెప్పండి." అంటూ. చివరగా తీసిన కవరు చదవగానే ముందు అర్థం కాలేదు. మళ్ళీ మళ్ళీ చదువుకున్నాడు - అర్థంకాగానే నవ్వుకున్నాడు. అతనిలో చిలిపితనం చిందులు తొక్కింది. మెరుపులా మెరిసిన ఆలోచన మాధవి మీద ప్రయోగించాలనుకుంటూ ఉత్తరం జేబులో పెట్టుకున్నాడు.


***


"బోలో యార్.. ఏంటి సంగతులు..?" మాధవి అడిగింది ఆ సాయంత్రం.


"నథింగ్"


"నథింగా? అది చెప్పుకోడానికా ఇక్కడికొచ్చింది?" ఉడుకుగా అడిగింది.


"నేనా రమ్మన్నాను?" ఎదురు ప్రశ్న వేశాడు శరత్.


"ఓకే ఒకే.. ఇప్పుడు ఏం కావాలో చెప్పు"


"ఎనీథింగ్.. తియ్య తియ్యగా" అతని కళ్ళలో చిలిపిదనం


"వాట్" అరిచింది మాధవి.


"అదే ఏదైనా ఐస్‌క్రీం"


"ఈడియట్ సరిగా చెప్పొచ్చుకదా"


"ఏయ్ ప్రఖ్యాత రచయితని తిట్టేస్తున్నావు.." అన్నాడు వేలు చూపిస్తూ.


"ఓకే సార్ క్షమించండి.. " బుంగమూతి పెట్టింది మాధవి. కొద్దిసేపు ఎవరూ మాట్లాడుకోలేదు. బేరర్ ఆర్డర్ తీసుకోని, బటర్‌స్కాచ్ ఐస్‌క్రీం తెచ్చి బల్ల మీద సర్దాడు.


"అవును నెక్స్ట్ నావల్ ఏం వ్రాస్తున్నావు?" మాధవి అడిగింది మాట్లాడటానికి ఏ విషయం దొరక్క.


"ఒక వెరైటీ నోవల్ ప్లాన్ చేస్తున్నాను.."


"అయితే అందులో హీరోయిన్‌కి నా పేరు పెట్టాలి.."


"నో..నో.. హీరోయిన్ పేరు ఎప్పుడో డిసైడ్ చేశాశాను - అనంత లక్ష్మి"


"హు అనంత లక్ష్మా? హీరో పేరేంటి సుబ్బారావా?" అడిగింది టీజింగ్‌గా.


"కొంచెం అలాంటిదే - సుబ్బరామయ్య" అన్నాడతను.


"ఏయ్.. నీకేమైనా పిచ్చా? మొన్నటిదాకా సుమధార, కౌస్తుభ్ అంటూ మోడ్రన్ పేర్లు పెట్టి ఇప్పుడు ఉన్నట్టుండి ఇలంటి పాత చింతకాయ పేర్లు పెడితే.."


"ఏం పెట్టకూడదా? అసలు నాలాంటి రచయితల వల్లే సుబ్బారావు, అప్పారావు లాంటి పేర్లు మాయమైపోతున్నాయి.. అచ్చమైన తెలుగు పేర్లు కదూ అవి. ఇదొక రకమైతే కొంతమంది వెరైటీగా వుంటే అర్థంలేని పేర్లు కూడా పెట్టేస్తున్నారు. ఆఖరికి మగపిల్లల పేర్లు ఆడవాళ్ళకి, ఆడపిల్లల పేర్లు మొగ పిల్లలకి పెట్టేస్తున్నారు. మొన్నా మధ్య మా ఫ్రెండ్‌కి కూతురు పుడితే పేరే దొరకనట్టు విదూషక అని పెట్టాడు. అర్థం తెలుసా అంటే తెలియదన్నాడు.."


కిల కిల నవ్వింది మాధవి.


"నాట్ జోక్ మధు.. దీనికి కొద్దో గొప్పో నాలాంటి రచయతలకి కూడా బాధ్యత వుందనిపించింది. చిత్ర విచిత్రమైన పేర్లు కనిపెట్టి సుబ్బమ్మలు, వెంకట్రావులు మాయం చేస్తున్నారు. అందుకే ఇక నుంచి నా కథల్లో హీరో హీరోయిన్లకి సాధారణమైన పేర్లే పెడతాను."




"మంచిది. వీలైతే నీకు పుట్టే పిల్లలకి కూడా పుల్లారావని,తిరుపతమ్మ అని పెట్టుకో.. సరేనా.. ఇంక ఆపు. నీ నవలల గురించి మొదలుపెడితే ఇంక ఆపవు కదా.."


"ఏయ్ మధు.. నా నవలలని మాత్రం ఏమనకు.. అవి చదివే కదా నువ్వు నన్ను లైక్ చేసింది..!"


"అలా అని నేనెప్పుడైనా చెప్పానా? నేను లైక్ చేసేది నీ రచనలని నిన్ను కాదు.."


"అంతేనా?" దెబ్బతిన్నట్టు చూసాడు శరత్.


"అవును.. అంతకన్నా ఇంకేముంటుంది?"


"అవును.. ఇంకేముంటుందిలే.." అని ఏదో గుర్తుకు వచ్చినవాడిలా -


"నీకు చెప్పడం మర్చిపోయాను.. ఒక అభిమాని నుంచి ఒక వుత్తరం వచ్చింది. వెరీ పెక్యూలియర్.." అన్నాడు టాపిక్ మారుస్తూ.


"నాకేం నీ ఫాన్స్ మీద ఇంట్రస్ట్ లేదు.."


"ఓకే.. లవ్ లెటర్ కదా చూపిద్దామనుకున్నాను"


"ఏయ్.. లవ్ లెటరా? ఏది ఇటివ్వు. ఇదేనా" అంటూనే పాకెట్‌లోనించి కవర్ తీసుకుంది మాధవి.


శరత్‌కి అందకుండా ఒడుపుగా తప్పించి, తీసి చదవడం మొదలుపెట్టింది మాధవి.


“ఏమని సంబోధించాలో అర్థం కావటంలేదు. పేరు పెట్టి పిలిచేందుకు మనసు వొప్పుకోవటంలేదు. మరింకేమైనా అనేందుకు చనువులేదు..!


మీ రచనలు చదివాను. ఊహు.. మీ రచనల్లోనే బతికాను. మీరు వ్రాసే అక్షరం అక్షరం ఒక అద్భుతం.. ప్రతి పదం మాటున దాగిన భావుకత గుండెల్లో చేరి రాగ రంజితం చేస్తుంది. అడుగడుగునా చిలిపితనం తొంగి చూసే మి రచనలు చదువుతుంటే నన్ను నేనే మర్చిపోతుంటాను.




మిమ్మల్ని కలవాలని, శరశ్చంద్రిక రూపమైన మీ దరహాసాన్ని చూడాలని.. ఆ అధరాలపై తీయటి మధురాక్షరాలు వ్రాయాలని నాకనిపిస్తోంది.


దీన్ని మీరు ప్రేమ అనుకున్నా నేను మాత్రం అనుబంధమనుకుంటున్నాను. లేకపోతే ఎక్కడో వున్న నేను మీకు ఇలా వుత్తరం వ్రాయటం ఏమిటి? మీ రూపం నాకు తెలియదు.. నా రూపం (ఫొటో) మీకు పంపుతున్నాను. మీ అక్షరాల మాటున దాగిన మీ భావాలు నేను చదువుకున్నాను. నా ఈ ఉత్తరంలో నన్ను అర్థం చేసుకుంటారని నేను ఆశిస్తున్నాను.


ఇట్లు


మీ కోసం పరితపించే


మీ


భవాని”




" హు భవాని... చూశావా శరత్.. నీ నవలల్లోంచే నాలుగు డైలాగులు ఏరేసి లెటర్ రాసేసింది. పైగా అనుబంధమంట.. అ-ను-భం-ధం" అందిమాధవి ఉక్రోషంగా.




"అనుభంధం అనకూడదు.. అనుబంధం.." సరిచేశాడు శరత్.


"స్టాపిట్.. శరత్.. అంతా రబ్బిష్.. ఎవరో అనాకారి పిల్ల చేసుంటుంది.."


"లేదు మాధవి.. బాగానే వుంది.." అంటూ మాధవి రియాక్షన్ గమనించి " ఫోటో పంపించింది కదా" చెప్పాడు శరత్.


"ఎంతందంగా వుందేం?" వెటకారంగా అడిగిందింది మాధవి. శరత్‌కి కావాల్సిందదే.. అందుకే తడుముకోకుండా అన్నాడు -


"నీ కన్నా కొంచెం ఎక్కువే" అని.


"నీకు ఎలా మాట్లాడాలో కూడా తెలియదు.." అంది మాధవి హడావిడిగా ఐస్‌క్రీం పూర్తిచేస్తూ.


"లేదు మధు.. ఈ వుత్తరంలో ఆ అమ్మాయి మనసు కనిపిస్తోంది.. నిజంగానే ఎంతో ప్రేమిస్తున్నట్టు.."


"నీకు కొంచెం ఓవర్ అనిపించట్లేదా?" అంటూ లేచి నిలబడి బిల్ వైపు చూపిస్తూ "డబ్బులిచ్చెయ్.. థాంక్స్ ఫర్ ది పార్టి" అంటూ వెళ్ళిపోయింది మాధవి. శరత్ నవ్వుకున్నాడు.


***


"మాధవి నీతో నేనొక ఇంపార్టెంట్ విషయం మాట్లాడాలని ఇక్కడికి పిలిచాను.." అన్నాడు శరత్. అప్పటికే పై సంఘటన జరిగి రెండు వారాలైంది.


"చెప్పు" ముభావంగా అంది మాధవి.


"భవాని.. అదే నీకు తెలుసుగా.. మొన్న లెటర్.."


"తెలుసు" తుంచేస్తూ అంది మధు.


"ఆ అమ్మాయిని ప్రేమిస్తున్నానేమో అని అనిపిస్తోంది మధు.. అదే విషయం లెటర్ వ్రాద్దామనుకుంటున్నాను.."


"వాట్.. నిజంగానే.. ఐ మీన్ ఇంత తక్కువ టైంలో.."


"అవును మధు.. నాకు ఆశ్చర్యంగానే వుంది.. నాకు నీ సలహా కావాలి.. అందుకే.." అంటూ చెప్పబోయాడు శరత్.


"నేనెందుకు ఇవ్వాలి..?" కోపంగా అడిగింది మాధవి.


"అందుకంటే.. ఆ అమ్మాయి వ్రాస్తున్న ప్రతి వుత్తరం నీకు చూపిస్తున్నాను కాబట్టి.. నేను పంపే లెటర్స్ నీకు చూపించాను.." చెప్పాడు.


"అదే.. అసలు నాకెందుకు చూపించావు" అప్పటికే చాలా కోపంగా వుందామెకు.


"ఎందుకంటే.. నువ్వు.. నాకు మంచి ఫ్రెండ్‌వి.. అందుకే.."


"ఫ్రెండ్.. జస్ట్ ఫ్రెండ్.. అంతేనా? ఇంకేం లేదా?"


"అంతే ఇంకేముంటుంది.." అన్నాడు శరత్ మామూలుగా.


"ఓహో నా డైలాగ్ నాకే చెప్తున్నావన్నమాట..! నిన్నగాక మొన్న పరిచయమైందే నీకు ఎక్కువైపోయింది.. ఆ అమ్మాయి ప్రేమిస్తున్నాంటే ఇట్టే అర్థమైపోయింది.. నా మనసు ఎప్పటికి అర్థమైయ్యేట్టు? నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నానన్న విషయం ఎప్పటి తెలుసుకుంటావు?" మధు కళ్ళలోనించి కన్నీళ్ళు రాలడానికి సిద్ధంగా వున్నాయి. మరీ తెగేదాకా లాగిన విషయం అర్థమై శరత్ ఏదో అనబోయాడు..


"నాకు నీ వివరణ, సంజాయిషీ అవసరంలేదు.. ఇంక నించి నన్ను డిస్టర్బ్ చెయ్యద్దు ప్లీజ్" చెప్పింది మాధవి. ఇక కన్నీళ్ళని ఆపటం ఆమె వల్లకాలేదు.


శరత్ దగ్గరగా వచ్చి ముఖంలో ముఖం పెట్టి అన్నాడు -


"ఈ మాత్రానికే ఇలా ఏడ్చేస్తే ఎట్లా.. ఎప్పుడూ నువ్వు నన్ను ఏడిపిస్తావు కదా అని.. సారి… వెరీ సారి..”


"అంటే..?" అదిగింది మాధవి అనుమానంగా.


"అంటే ఏమి లేదు.. నువ్వనుకున్నట్టు ఆ భవాని మిస్ భవాని కాదు.. మిస్టర్ భవాని.."


"ఏంటి.. మిస్టరా?"


"అవును భవానీ ప్రసాద్.. ఫోటో చూస్తే తెలిసేది.."


"వాట్ డూ యు మీన్??"


"నువ్వనుకునేదేమి కాదు.. సరదాగా నిన్ను టీజ్ చెయ్యడానికి చెప్పాను.."


"మరి మగవాడైతే నీకు లెటర్ ఎందుకు వ్రాసినట్టు??"


"ఎందుకంటే నా రచనలు చదివేవారికి నేను ఆడో మొగో తెలియదు కాబట్టి.. కలం పేరు రాజహంస కదా అంటే అమ్మాయి అనుకున్నారు చాలామంది.. అలాగని నాకు లెటర్స్ వస్తూనే వుంటాయి.. కాకపోతే ఈ లెటర్ చూడగానే.."


"నన్ను ఏడిపిద్దామనిపించింది.."


"అవును.." నవ్వాడు శరత్.


"యు ఆర్ ఎన్ ఈడియట్. నీకు ఇందుకు పనిష్మెంట్ ఇవ్వాల్సిందే.." నవ్వింది మధు.


"చెప్పు ఏం కావాలో"


"ఎనీథింగ్ తియ్య తియ్యగా.."


"యూ మీన్ ఐస్ క్రీం.." అడిగాడు శరత్.


"నో.. సంథింగ్ ఎల్సె" కన్ను కొట్టింది మాధవి.






***


(ఆవకాయ్.కాం లో గత జూన్ 20న ప్రచురితం)

చిలక రాయబారం (కథ)

(ఈ కథ ప్రముఖ దినపత్రిక ఆంధ్రజ్యోతి ఆదివారం అనుబంధంలో 6 జూన్ 2010లో ప్రచురితం)



"చిలకా ... చిలకా ...''


"... ... ...''


"పలకవేమే?'' రెట్టించింది ప్రియ.


ఏమిటన్నట్టు చూసింది చిలక.


"నాకో సాయం చేసి పెడతావా? నేను ఒక వుత్తరం రాసిస్తా. ఆయనకి ఇస్తావా?'' అడిగింది ప్రియ.


ఇస్తానన్నట్లు తలాడించింది చిలక.


ఆ అంగీకారమే చాలు ... వెంటనే ప్రియ వెతికి వెతికి ఎర్రటి గులాబీరంగు కాగితం తెచ్చుకుంది. చిక్కని రంగుతో రాసే కలాన్ని అందుకుంది.


కావ్య కన్యలా మంచం మీద పడుకొని ఉత్తరం మొదలుపెట్టింది.


ఉత్తరం నిండా ఎంత ప్రేమో, విరహమో, ఎన్నెన్ని అలకలో, కలతలో...!! రెండు సార్లు ఆ ఉత్తరాన్ని ఆప్యాయంగా చదువుకొని,


మురిసిపోయి, ముసిముసిగా నవ్వుకొని ఎంతో జాగ్రత్తగా మడిచింది.


"ఇస్తావుగా చిలకమ్మా ... శరత్ చేతికే ఇవ్వు ... మర్చిపోవుగా ...'' అంటూ పదే పదే చిలకకి చెప్పింది ప్రియ. ఆ కాగితం


అందుకొని రివ్వున వెళ్లిపోయింది చిలక.




***


శరత్ ఉత్తరం అందుకోగానే ఆనందంతో పరవశుడయ్యాడు. ఎంతకాలమైంది ఇలా ఉత్తరాలు రాసుకొని ... పైగా ఇలా చిలకతో పంపుతుందని అస్సలు ఊహించలేదు. కళ్లతోనే చిలకకు కృతజ్ఞతలు చెప్పుకున్నాడు. ఉత్తరాన్ని పొదివి పట్టుకున్నాడు. పసిపిల్లని తాకినట్లు ముద్దుగా తాకాడు. గులాబిరంగు కాగితం నుంచి గులాబిపువ్వు గుబాళింపు. ప్రియ ఎప్పుడూ ఇంతే... ప్రేమలో పడి మునిగి తేలిన రోజులలోనూ ఇంతే... ఉత్తరం రాసిందంటే ఇలాగే మత్తెక్కించే మల్లెల పరిమళాలో, సంపెంగ సువాసనలో ఉండాల్సిందే. సరే సరే... ఇదంతా ఆలోచిస్తూ కూర్చుంటే ఇక ఉత్తరం చదివినట్లే. పైగా నిద్రముంచుకొస్తోంది. ఉత్తరం తెరిచాడు.


"నా శరత్ కాలమా...


ఎన్నాళ్ళైంది నిన్ను చూసి.. నవ్వకు. నాకు తెలుసు మూడురోజులే అని. కానీ క్యాలెండర్లో ఒక గడి నుంచి మరో గడికి మధ్య ఎంత దూరముందో నువ్వెప్పుడైనా కొలిచావా? మారిన తేదీలు కాదు అవి మారడానికి పట్టే గంటలు, నిమిషాలు, క్షణాలు గుర్తించావా? ఆ క్షణాల బరువెంతో ఎప్పుడైనా అడిగావా?


నిన్ను చూడాలని ఎంతగా అనిపిస్తోందో తెలుసా? ఒక్కసారి కనిపించిపోరాదూ... నిన్ను కాసేపు చూసిన జ్ఞాపకంతో ఎన్ని వేల క్షణాలైనా


ఆనందంగా గడిపేస్తాను.


నాకు తెలుసు నువ్వేమంటావో ... నన్ను చూడాలనిపిస్తే అన్నీ వదిలేసి నా దగ్గరకి రా... అంటావు. అంతే కదా? మనకోసం మన ప్రేమకోసం అలాగే అన్నీ వదిలేసి నీతో కలిసి రాలేదూ. కాని ఇప్పుడు ఏం చెయ్యగలం చెప్పు ... మనమంతట మనమే గాజుగోడల గదుల మధ్య ఇరుక్కుపోయాం... మనకోసం కాకపోయినా మనకి పుట్టబోయే బిడ్డకోసమైనా మరికొంత కాలం... ఓహ్... చెప్పేశానా? నువ్వు కలిసినప్పుడు చెప్పాలనుకున్నా... అది విన్నప్పుడు నీ కళ్లలో ఆశ్చర్యంతోనో, ఆనందంతోనో వచ్చే మెరుపు చూడాలనుకున్నా... ప్చ్... అయినా నీ ఆనందాన్ని నేను ఊహించుకోగలనులే ... అదిగో నీ చిరునవ్వు నాకు కనిపిస్తోంది ... ఈ వాక్యం చదివాక మరికొంచెం పెద్దదైన నీ నవ్వు నాకు వినిపిస్తూనే ఉంది....


మరో మూడు రోజులు ... నువ్వు వచ్చేస్తావు ... వచ్చేస్తావు కదూ ...!


నీ ప్రియ


(ఈ విషయమంతా నీకు ఫోన్ చేసి చెప్పొచ్చు... కానీ నేను ఎప్పుడు ఫోన్ చేసినా నువ్వు బిజీగా ఉన్నానంటావు. లేదా... నిద్ర వస్తోందంటావు. అదిగో ఇప్పుడు కూడా ఆవలిస్తున్నావు కదూ... సరే ఇక ఉంటాను... హాయిగా నిద్రపో...) చదువుతూనే నిద్రపోయాడు శరత్.






***


ప్రియా,


నేను వచ్చాను ... నిజంగా వచ్చాను. నువ్వు మంచి నిద్రలో ఉన్నావప్పుడు. నా గురించే కలలు కంటున్నట్లున్నావు. లేకపోతే మనకి పుట్టబోయే పాపను తలచుకుంటున్నట్లున్నావు ... నిద్రలో చిన్నగా నవ్వుతున్నావు. అబ్బ ... ఎంత బాగుందో తెలుసా నిన్ను అలా చూస్తుంటే ... ! అందుకే అలానే చూస్తూ ఉండిపోయాను. నీలో కొత్తగా వచ్చిన మార్పు వల్లేమో... ఇంకా అందంగా కనిపిస్తున్నావు ... ఒక్కసారి నిద్రలేపి పలకరిద్దామనుకున్నాను. కానీ, ఎందుకో అలాగే బాగుందనిపించింది. ఇష్టం లేకపోయినా అక్కడి నుంచి వెళ్లక తప్పలేదు. ఎప్పుడు నిద్రపోయానో గుర్తులేదు. లేచి చూసేసరికి నువ్వు లేవు. ఇంకా రెండు రోజులు ఆగాలి మనం కలవడానికి ... రెండు రోజులు !! నీకోసం ఎదురుచూస్తూ ... - శరత్




(నీలాగ నేను కవిత్వం రాయలేకపోయినా, ఉత్తరాలు రాయటం మాత్రం నిన్ను ప్రేమించిన తరువాతే నేర్చుకున్నాను. ఫోన్ చెయ్యకు... ఇదే బాగుంది)


చిలక ఇచ్చిన ఉత్తరం చదివి ప్రియ చిన్నగా నవ్వుకుంది. కాగితాన్ని మడిచి తన నీలంరంగు డైరీలో పెట్టుకుంది. పక్కనే ఎర్రరంగు డైరీ... శరత్ది.


అందులో తను వ్రాసిన ఉత్తరాలు ... రంగురంగులవి కనిపిస్తున్నాయి. ఒకసారి తీసి చూద్దామనుకుంది. అంతలోనే వద్దనుకుంది. ఆకుపచ్చటి కాగితం తీసుకొని శరత్ ఉత్తరానికి జవాబు మొదలుపెట్టింది.


"శరత్ వెన్నెలా ... నువ్వు వచ్చిన సంగతి నాకు తెలియకుండా ఎందుకు ఉంటుంది? నీ రాక నా మనసులో వెయ్యి వీణలై మోగదూ ... నిద్రలో కూడా నువ్వొచ్చావని తెలిసి నవ్వుకున్నానేమో... అలా నువ్వు నన్ను తదేకంగా చూడ్డం బాగుందనే నాకు మెలకువ రాలేదేమో. నేను కూడా నిన్ను చూశాను తెలుసా? అవును ... నువ్వు నిద్రపోగానే నేను లేచాను. ప్రశాంతంగా నిద్రపోతున్నావు ... కలలో నేనో, మరి మన బాబో ... (అవును... నువ్వన్నట్లు పాప కాదు ... బాబు ... నీ పోలికలతో మన బాబు) వచ్చినట్టున్నాం. అయినా నీలాగ నేను అలాగే చూస్తూ ఉండలేకపోయాను. లేపాలని చూశాను. మగత కళ్లతో చూసినట్లున్నావు కూడా... నిజంగ చూశావో లేదో ... మళ్ళీ నిద్రలోకి ... సరే ఇక్కడే ఆపేస్తున్నా... మన చిలక తొందరపడుతోంది ...




రేపేగా ఆదివారం.. మనం కలిసే రోజు.. ఈ రేపటికోసం వారం కాదు ఎన్ని యుగాలైనా వేచి ఉంటాను.


రేపటి కోసం ...


ప్రియ''




అప్పటికే వెళ్లిపోబోతున్న చిలకని బ్రతిమిలాడి ఆపి ఉత్తరం ఇచ్చి "ఇస్తావు కదూ...'' అంది ప్రియ.


"ఇస్తానమ్మా... అయినా విచిత్రం కాకపోతే ఒకే ఇంట్లో ఉండే మొగుడూ పెళ్లాలు ఇట్టాగ వుత్తరాలు రాసుకోవడమేంది? పోనీ అయ్యగారూ మీరూ ఇద్దరూ పగలూ రేయీ కాకుండా ఒకటే షిప్టు వుద్యోగాలు చూసుకోకూడదూ...'' నవ్వుతూ అంది పనమ్మాయి చిలకమ్మ.


నాకేంటి? అహ నాకేంటని..!!

అహ నా పెళ్ళంట అనే సినిమా చూశారా? అవునండి..నేను మాట్లాడేది కోటశ్రీనివాసరావు పాత్ర లక్ష్మీపతి గురించే..!! మన అరగుండు బ్రహ్మానందం చెప్పినట్టు - "బోరింగు పంపులో ముందు కొంచెం నీళ్ళు పోయందే ఎలా నీళ్ళు బయటకు రావో.. అలాగే లక్ష్మీపతిగారికి చేతిలో బరువు పడందే పని జరగదు.. (పరమ బోరింగు ముఖం..!!)"

ఇలాంటి మనుషులు మనకి రోజు తగులుతూనే వుంటారు..!! ఏ విషయమైనా మనకేంటి అని అని ఆలోచించిగాని ఏ పనైనా మొదలు పెట్టరు. ఇలాంటి వాళ్ళని చూస్తే మనకందరికీ చిరకు రావటం సహజం. అయితే వీళ్ళకన్నా దారుణంగా మనం ప్రవర్తిస్తామనేది మనం చాలా సులభంగా మర్చిపోతుంటాం. నిజానికి ఇలాంటి లక్ష్మీపతులకన్నా మనలాంటి వారి వల్లే సమాజానికి చెడు జరుగుతుంది. నమ్మటం లేదా..?? లక్ష్మీపతి కన్నా మనం చెడ్డవాళ్ళమా అని కోపం వస్తోందా? శాంతం.. శాంతం.. సాంతం విన్నాక మీకే తెలుస్తుందిగా..!!

మనం చేసే ఏ పనికైనా లాభం నష్టం రెండూ వుంటాయి. అయితే ఈ లాభం నష్టం అనేవి డబ్బుతో మాత్రమే కొలవలేము. ఈ లాభ నష్టాలను బేరీజు వేసుకోని, దాని అనుగుణంగా నిర్ణయాలు తీసుకుంటాం. వుదాహరణకి ఈ రోజు ఆఫీసుకి వెళ్ళాలా లేదా అని ఆలోచన వచ్చిందనుకోండి - ఇంట్లో వుండటం ద్వారా కలిగే లాభాలు (ఎక్కువసేపు నిద్ర పొవటం నించి, మనకి ఇష్టమైన క్రికెట్ మ్యాచ్ టీవీలో చూడటందాకా) నష్టాలు (ఆఫీసులో పని మిగిలిపోవటం నించి బాసు గారికి కోపం రావటం దాకా) అన్నీ ఆలోచించే కదా నిర్ణయించుకుంటాం. ఇంతవరకూ బాగానేవుంది - కొంచెం స్వార్థం వున్నా (లక్ష్మీపతిలాగానే), అంతమాత్రం ఆలోచించకపోతే "తనకు మాలిన ధర్మమౌతుంది".



అయితే వచ్చిన చిక్కల్లా ఏమిటి అంటయ్యా అంటే - మనం బేరీజు వేసుకోవాల్సిన మరో విషయాన్ని మర్చిపోవడం. అదేమిటంటే మనం చేసే పని వల్ల మన పక్కవారికి, చుట్టుపక్కలవారికి, ఇంకా పెద్దదిగా చూస్తే సమాజానికి కలుగుతున్న లాభనష్టాల గురించి ఆలోచించకపోవడం. ఈ విషయం అర్థమవ్వాలంటే ఒక చిన్న వుదాహరణ-


ప్రతి నెల రెండొవ ఆదివారం తెలుగు బ్లాగర్ల సమావేశం కృష్ణకాంత్ వుద్యానవనంలో జరుగుతుంది. ఈ సమావేశానికి వెళ్ళలా లేదా అనేదే సమస్య అనుకుందాం. వెళ్ళక పోతే ఇంట్లో ఒక కునుకెయ్యచ్చు, లేదా టీ.వీ.లో వచ్చే ఏ రియాలిటీ షోనో చూడచ్చు - ఇవీ లాభాలు. ఈ-తెలుగు చర్చల్లో పాల్గొనలేకపోవటం, కొంతమంది మిత్రులతో కలిసి సమయం గడిపే అవకాశం లేకపోవటం ఇలాంటివి కొన్ని నష్టాలు.

ఒక వేళ వెళ్తే - అక్కడిదాకా బండి మీద వెళ్ళటం, కాస్తో కూస్తో డబ్బులు ఖర్చు, ఇంట్లో పెళ్ళాం పిల్లలు - "ఆదివారం కూడా ఏదో పని పెట్టుకున్నారని" సణగటం అనేవి కొన్ని నష్టాలు. (ఇంకా చాలా వుండచ్చు.. అవి ఎవరికి వారు ఆలోచించుకోవచ్చు) మరి లాభాలు ఆలోచిస్తే కొంతమంది మిత్రుల్ని, సాహిత్యకారుల్ని కలవటం, ఈ-తెలుగు చర్చల్లో పాల్గొనడం వంటివి వుండచ్చు.



వీటి ఆధారంగానే నిర్ణయం తీసుకోవడం సహజం. అయితే ఇక్కడ ఆలోచించడం మర్చిపోయిన విషయం ఏమిటంటే - మనం వెళ్ళడం వెళ్ళకపోవడం వల్ల ఈ-తెలుగు/తెలుగు బ్లాగర్ల సఘానికి ఏదైనా నష్టం కలుగుతుందా? అని

"ఛ! వూరుకోండి మాష్టారు.. నేను వెళ్ళకపోతే ఈ-తెలుగుకి నష్టం ఏమిటి? నేనేదో సముద్రంలో నీటిచుక్కగాడిని" అంటున్నారా..!! అలా అనుకోవడమే పెద్ద సమస్య. సముద్రమైనా ఒక్క నీటి చుక్కతోనే మొదలౌతుంది.. ప్రతి నీటిచుక్కా కలిస్తేనే సముద్రమౌతుంది. అందువల్ల ప్రతి నీటి చుక్కా సముద్రానికి అవసరమూ, అమూల్యము.


సరే మనం వెళ్ళకపోవడం వల్ల ఈ-తెలుగుకి తెలుగు బ్లాగర్ల సంఘానికి జరిగే నష్టం ఏమిటి? ఆలోచించండి - సభ్యులు కరువైతే సంఘం అస్థిత్వాన్ని కోల్పోతుంది. ఆ సంఘం అవసరం కరువైపోతుంది. ఒకరిని చూసి మరొకరు - ఆ ఈ మధ్య ఎవరూ రావట్లేదు - అనుకుంటూ తాము రావటం మానేస్తారు. ఇలాంటి సమావేశానికే విలువపోతుంది. నిర్వహించేవారిని నిరుత్సాహం ఆవహిస్తుంది..!! చివరికి సదరు సంఘానికి మనుటయా మరణించుటయా అనే ప్రశ్న తలెత్తచ్చు.



"ఇవన్నీ నావల్లే జరిగుతాయా" అని మీరనచ్చు - మీరంటే ఎవరు? మీరొక్కరే కాదుకదా - మీలాంటివారే అందరూ.. మీలాంటి వాళ్ళే ఎందరో కలిస్తే మనం అందరం తయారౌతాం..!! అందరూ విడివిడిగా స్వంత లాభం చూసుకోని "అందరి లాభం" మర్చిపోయినప్పుడు.. అందరిలో మనం వున్నాం కాబట్టి ఆ "అందరి నష్టం" విడివిడిగా భరించాల్సి వస్తుంది. తికమకగా వుందా? సరే ఒక కథ చెప్తాను వినండి -




ఒక వూరి ప్రజలంతా కలిసి కరణంగారి ఆధ్వర్యంలో దేముడికి పాలతో అభిషేకం చేయాలనుకున్నారు. అందరూ చెంబెడు పాలు తెచ్చి పెద్ద గంగాళంలో పొయ్యాలని ప్రకటించారు. అయితే ఆ రోజు సాయంత్రం గంగాళంలో చూస్తే మొత్తం నీళ్ళే వున్నాయిట. ఎందుకని విచారిస్తే - ప్రతివాడు, అందరు పాలుపోసి నేనొక్కణ్ణే నీళ్ళుపోస్తే ఎవరికి తెలుస్తుందిలే అనుకోని అందరూ నీళ్ళు పోసారట..!!



ఆ రకంగా వాళ్ళంతా కలిసి చెయ్యాలనుకున్న పని చెయ్యలేకపోయారు. అలాగే ఒక సంఘంగా, ఒక సమాజంగా మనం చెయ్యాలనుకున్న పని చెయ్యలేకపోతే నష్టపోయే సంఘంలో, సమాజంలో మనం కూడా వున్నామన్న సంగతి మర్చిపోకూడదు. ఇలా "సొంతలాభం కొంత మానుకొని" ఆలోచించడం మొదలుపెడితే - ట్రాఫిక్, కాలుష్యం, ప్లాస్టిక్ వాడకం లాంటి ఎన్నో సమస్యలకు సమాధానం దొరుకుతుంది. మనమంతా "అహనా పెళ్ళంట లక్ష్మీపతులం" కాదని నిరూపించుకునే అవకాశం కలుగుతుంది.