“Ladies and gentlemen, now we request your full attention as the flight attendants demonstrate the safety features of this aircraft.”

సీట్ బెల్ట్, ఆక్సిజన్ మాస్క్, లైఫ్ వెస్ట్, సేఫ్టీ ఇన్స్ట్రక్షన్స్, ఇన్ ఫ్లైట్ మాగజైన్. అన్నీ వున్నాయి. ఇప్పుడు నవ్వు ముఖం వేసుకోని మొదలుపెట్టాలి. నవ్వు రాదేంటి? కమాన్ శ్రీలతా! ఓహ్ సారీ. ఫ్లైట్ లోపల మన పేరు సిరి కదూ?

“When the seat belt sign is on, please fasten your seat belt.

అబ్బ! మొదటి వాక్యం వినగానే, ఆటోమాటిగ్గా ముఖం మీదకి స్మైల్ వచ్చేస్తుంది. అలా అలవాటైపోయింది. ట్రైనింగ్ లో నేహా బిస్వాల్ చెప్పేది. కనెక్ట్ సమ్ థింగ్ ఫన్నీ టు థ ఏక్టివిటీస్ దట్ యూ డూ అని. అప్పుడే ముఖం మీద చిరునవ్వు వుంటుందట. అన్నీ దొంగనవ్వులే.

To fasten your seat belt Insert the metal fittings one into the other, and tighten by pulling…

జాస్మిన్ ఈ పార్ట్ విని ఎంత నవ్వుతుంది? ఏం కనెక్ట్ చేసుకుంటుందో! నాక్కూడా నవ్వొచ్చేస్తోంది. 14Cలో కూర్చున్న బట్టతల తదేకంగా చూస్తున్నాడు. వాడేం కనెక్ట్ చేసుకున్నాడో. 10 A,B,C లో కూడా ఏదో గుసగుసలు నవ్వులు. రో మరీ పక్కనే వుంది. కళ్ళు ఎంత తిప్పినా చూపు చేరట్లేదు. కళ్ళు అలా తిప్పడం కూడా నచ్చినట్లుంది బట్టతలకి. చూపు తిప్పట్లేదసలు.

There are eight emergency exits on this aircraft two forward, two rear and two over each wing.

అస్సలు పని చెయ్యాలని లేదు. చిరాగ్గా వుంది. అవునూ ఈ రోజు డేట్ ఎంత? ట్వెంటీ ఎయిట్? క్రెడిట్ కార్డ్ బిల్ కట్టడం మర్చిపొయా. ఈ రోజే లాస్ట్ డే. ఫ్లైట్ లాండ్ అవగానే - లక్నో ఎయిర్ పోర్ట్ లో ఎచ్.డీ.ఎఫ్.సీ ఏటీయం వుందా? ఛ! లాస్ట్ టైమ్ కూడా ఇంతే... ఆక్సిజన్ మాస్క్!! ఇక్కడే పెట్టానే. యాహ్.. రెడీ

When the cabin pressure falls, an oxygen mask will automatically drop from the over- head panel

ఇప్పుడు కనిపిస్తున్నారు 10 A,B,C. ఆక్సిజన్ మాస్క్ పానల్ కి తాకించి పుల్ చేస్తుంటే ముగ్గురూ ఏదో చెప్పుకోని నవ్వుకుంటున్నారు. కాంట్ హెల్ప్! అందుకే వేరే ఏదైనా ఆలోచించాలి. ఇందాకేదో.. ఆ కార్డ్ పేమెంట్! లాస్ట్ టైమ్ కూడా లాస్ట్ డేనే కట్టాను. ముంబైలో. లే ఆఫ్ ఆరోజు. నాకేమో థర్డ్ డే. ఒకటే బ్లీడింగ్... షిట్! ఈ నెల ఇంకా ఎందుకు అవలేదు! సింప్టమ్స్ కూడా లేవు. ఓహ్ షిట్!

Secure your mask before assisting others

నా ఫేవరెట్ వర్డ్స్. పక్కనోడికి ఫేవర్ చేసే ముందు నీ సంగతి చూసుకో! అలా ఎందుకు పెట్టారో కానీ కరెక్ట్ గానే పెట్టారు.

A life vest is located in a pouch under your seat .When instructed to do so, open the plastic pouch...

లైఫ్ వెస్ట్ ఏదీ. మాగజైన్ కింద పడింది. జాగ్రత్తగా వుండాలి అనుకుంటూనే వుంటాను కానీ ప్రతిసారి ఏదో ఒకటి పడిపోతోంది.

జాగ్రత్త అని చెప్తూనే వున్నా. సేఫ్టీ వుంచుకోరా అని. నివాస్! నివాస్! ఎంత పని చేశావురా! నువ్వూ నీ లెక్కలు. పదమూడు పధ్నాలుగు పదిహేను అనుకుంటూ! రేపు ఉదయాన్నే టెస్ట్ చేసుకుంటే? ఇప్పుడే తెలియదేమో. ఓ పదిహేను రోజులు టెన్షన్ తప్పదు.

...Use the whistle and light to attract attention.

ఇంక అందరికీ చెప్పేయడమే మంచిది. పెళ్ళి చేసేసుకుంటే? మరి జాబ్? మనదేం ఎయిర్ ఇండియా కాదు కదా – ఆంటీలని పెట్టుకోడానికి. పెళ్ళైందని తెలిస్తే కనీసం క్రూ క్రూరమైన చూపులు తప్పించుకోవచ్చేమో. ఫస్ట్ అసిస్టెంట్ సుశాంత్ సాహూ. వాడూ వాడి ఒడియా యాస. కంపరం వాణ్ణి చూస్తే. ఏదో రకంగా చెయ్యి వెయ్యకుండా వుండలేడు... వాణ్ణీ...  బూతులొస్తున్నాయ్! మన ఒరిజినల్ బ్యాక్ డ్రాప్ అలాంటిది మరి. ఏదో ఎయిర్ హోస్టెస్ జాబ్ లో గ్లామర్ చూసి వచ్చాను కానీ...

You are not allowed to use any electronic devices during the flight. Please switch off your mobile phones or keep them in airplane mode

మనకీ వుంది ఒక ఎయిర్ ప్లేన్ మోడ్. మా వూర్లో నన్ను నా ఒరిజినల్ మోడ్ లో చూస్తే తెలుస్తుంది. ఊరంటే గుర్తొచ్చింది. అమ్మ ఏమంటుందో. అసలు ఇలా స్కిప్ అయిన సంగతి తెలిస్తే? చంపేస్తుందేమో. స్మోక్ చేస్తానని అనుమానం వచ్చినందుకే చావ కొట్టేసింది.

We remind you that this is a non-smoking flight. All the wash rooms are equipped with smoke detectors.

స్మోక్ చెయ్యాలనిపిస్తోంది. లక్నోలో స్మోకింగ్ జోన్ లేదు. బయటికి వెళ్ళాలి. తెచ్చుకోవడం కూడా మర్చిపోయాను. క్యాబిన్ క్రూ లో ఎవరున్నారు?. నతాషా వుంది కానీ అది తాగేది ఫ్లేవర్డ్ సిగరెట్. డెక్ లో వదేరా వున్నాడు కదా! ఇస్తాడు కానీ సణుగుతాడు. ’తెచ్చుకోవాలి బేబీ’ అంటాడు. వాడి ఊతపదం - బేబి. ’యు ఓవ్ మీ వన్ బేబీ’ అంటాడు. సాధు జంతువే కాబట్టి వేరే అర్థం ఏం లేదనే అనుకోవాలి. అడుగుదాం.

You will find this and all the other safety information in the card located in the seat pocket in front of you

బట్ వై షుడ్ ఐ స్మోక్ ఎటాల్. మానేద్దాం అనుకున్నా కదా. మానెయ్యాలి. నెక్స్ట్ మంత్ ఫస్ట్ నించి. యస్ అక్టోబర్ ఫస్ట్ డెడ్ లైన్. నో. నో. ఈ రోజే లాస్ట్. నో. నో. అక్టోబర్ సెవంత్ రేవంత్ బర్త్ డే పార్టీ తరువాత. ఆ రోజు నో లిమిట్. ఫుల్ డ్రింక్స్, ఫుల్ స్మోక్.

అప్పుడే రన్వే మీదకు పంపించారు. పోన్లే కరెక్ట్ టైమ్ కి టేకాఫ్ చెయ్యచ్చు.

Now let us introduce our in-flight magazine ’Up in the air’. If you would like to order any food, please turn to page 26…

చిరాకొచ్చేస్తోంది. ఎయిర్ హోస్టెస్ గ్లామర్ లేదు. అసలు ఎయిర్ హోస్టెసే కాదు. ఫ్లైట్ అటెండెంట్. థ్రిల్ కూడా చచ్చిపోయింది. సంపాదించడానికి అలవాటుపడ్డాను కాబట్టి తప్పదు. ఫుడ్ అమ్మడం. డొనేషన్ అడగటం. ఇదేం జాబ్ అసలు. సర్వీసా? సేల్సా? కంఫర్టబుల్ సీట్లు, విండో సీట్లకి కూడా రేట్లు పెట్టి అమ్మేస్తున్నారు. రేపు పొద్దున నిద్రపోతే కూడా ఛార్జెస్ అంటారేమో. To sleep during the whole flying time, the bill would be Rs. 549, and if you want our staff to wake you up Rs. 849. చేసినా చెస్తారు.

Flight attendants, prepare for take-off please.

To take off, we would dim the lights –

ఎవరినా వింటున్నారా అసలు. అసలు నా వైపు చూస్తున్నారా? ఆ బట్టతలోడు తప్ప? మే బీ రో 10లో ముగ్గురు. లేదు లేదు. వాళ్ళలో కూడా ఒకడు బయటకి చూస్తున్నాడు. మిగిలిన ఇద్దరు మాట్లాడుకుంటున్నారు. సరే చిన్న పిల్లతో వున్న ఆ ఫ్యామిలీ వినట్లేదు. రో సిక్టీన్ లో అమ్మాయి ఎందుకో ఏడుస్తోంది. డెత్ కాల్ విని ఆఖరి చూపు కొసం ఫ్లైట్ ఎక్కేవాళ్ళు వారంలో ఒకరైనా వుంటారు. మే బీ ఆ అమ్మాయి కూడా? సరిగ్గా నా వయసు కూడా అంతే మా నాన్న చనిపోయినప్పుడు. ఫ్లైట్ ఎక్కే స్థోమత లేదప్పుడు. ఇప్పుడు కూడా... ఐ మీన్..!

దట్స్ ఓకే. మిగిలిన వాళ్ళకి ఏమైంది? సేఫ్టీ గురించి వినకపోతే ఎలా? ఒక వేళ ఏదైనా టెర్రరిస్ట్ ఎటాక్ జరిగితే? హైజాక్? ఆ బట్టతలోడే టెర్రరిస్ట్ అయితే? మే బీ నాకు మంచి ఆపర్చునుటీ కావచ్చు. నీరజా భానోత్ లాగా! అశోక చక్ర!! టెర్రరిస్ట్ ఎటాక్ అయితే క్యాబిన్ లోనే వుంటారా? కాక్ పిట్ దాకా వెళ్తారా? ఎంత మంది వుంటారు? ఇద్దరైతే ఫైట్ చెయ్యచ్చు. వెపన్స్ వుంటాయేమో! కాల్చేస్తే. నీరజా భానోత్ లాగే! నెక్స్ట్ డే న్యూస్ లో – ధైర్య సాహాసాలు ప్రదర్శించిన సిరి. కాల్పులలో మరణం. మన తెలుగు తేజం శ్రీలత. ఆమె ప్రగ్నెంట్ అని నిర్ధారించిన డాక్టర్లు.

షిట్..!! అదేంటో కన్ఫర్మ్ చేసుకోవాలి. నివాస్ వాళ్ళ అమ్మా నాన్నతో మాట్లాడి... వాడికసలు పెళ్ళి చేసుకునే వుద్దేశ్యం వుందో లేదో!

Cabin crew; please take your seats for take-off

బట్టతల టెర్రరిస్ట్ చొంగ కార్చుకుంటూ చూడటమే కానీ ఇంత సేపు చెప్పింది కూడా విన్నట్టు లేదు. సీట్ బెల్ట్ పెట్టుకోలేదు. సీట్ కూడా వెనక్కి వాలిపోయి..

“Sir, please fasten your seat belt and keep your seat upright”

“తెలుగొచ్చా అమ్మాయి? నిన్ను చూస్తుంటే తెలుగమ్మాలేగే వున్నావు. నాకు నువ్వు చెప్పిందేమి అర్థం కాలేదు”

జాలేసింది. అందుకా అంతలా చూశాడు? భయపడిపోతున్నాడు.

ఊరికే తొందర అన్నింటికి. టెర్రరిస్ట్ అదీ అనుకుంటూ ఊరికే ఊహించుకోవడాలు. పేపర్లో ఫోటో వచ్చేసినట్లు, ప్రసిడెంట్ అవార్డ్ వచ్చేసినట్లు...

“వచ్చు బాబాయ్! ఈ బెల్ట్ ఇలా పెట్టుకోవాలి. సీటు ఇలా... మీకేమైనా అవసరమైతే ఈ బటన్ నొక్కండి. నేను వస్తాను”

నా సీట్లో కూర్చుంటుంటే నటాషా చిత్రంగా చూసింది.

“What is that smile about Siri?”

“Nothing Natasha”

“That isn’t your smile”

“This IS”

***

“ఇప్పుడు నీకు దేవుడి కనపడి ఏదైనా కోరుకోమంటే ఏం కోరుకుంటావు?” అడిగాడు ఆయన. ఆమె అతని వైపు ఆశ్చర్యంగా చూసింది. దాదాపు యాభై ఏళ్ళ సంసార సాంగత్యం. దేవుడి విషయంలో వాదన జరగని రోజు లేదు.

“చివర్రోజుల్లో చాదస్తం వస్తుందంటారు. మీరు దేవుడిగురించి మాట్లాడటమేమిటి? పడుకోండి” అంటూ అప్పుడే ఆయనకు వేసిన మందుసీసా మూత పెట్టిందామె.

“ఇప్పుడు మాత్రం నేను దేవుడున్నాడన్నానా? నీకు నమ్మకం కాబట్టి నీకు కనిపిస్తే ఏం అడుగుతావనే కదా అడిగాను” తల తిప్పి తన వైపు చూస్తున్న అతని తలని నేరుగా పెట్టింది ఆమె. “ఎప్పుడూ ఆ సీలింగ్ నే చూడమంటే ఎలాగ పద్దూ. వుండే నాలుగు రోజులు నీ ముఖం చూడనీ” అన్నాడాయన మళ్ళీ ముఖం ఆమె వైపు తిప్పి.

ఆమె కిసుక్కున నవ్వింది. పద్దు ఆమె పేరు కాదు. పెళ్ళైన కొత్తల్లో పిలిచేవాడలా. ప్రతి ఖర్చుకీ లెక్కలు రాస్తోందని.

“ఆ పేరు గుర్తొచ్చిందే?”

“జ్ఞాపకాన్ని మించిన ఆనందం ఏముటుంది ఈ వయసులో? సరే విషయం దారిమళ్లుతోంది. దేవుణ్ణి ఏం కోరుకుంటావ్?”

ఆమె అతని దగ్గరగా వచ్చి మంచం మీద ఒక పట్టీ చివర కూర్చుంది.

“ఏం కోరుకుంటాను. మా ఆయన ఆరోగ్యం బాగుపడీ..” మురిపెంగా తల మీద చెయ్యి వేస్తుంటే వద్దన్నట్లు పట్టుకున్నాడు.

“వీటినే గొంతెమ్మ కోరికలంటారే గొంతెమ్మా... డాక్టర్ చెప్పలేదూ? వారమేనని. అందులో మూడు రోజులు అయిపోయాయి... ఇంకో నాలుగో అయిదో..”

“చాల్లే ఆపండి. ఏం కాదు. వాళ్ళకు తెలిసి ఏడ్చి...”

“వాళ్ళకి తెలియకపోయినా నాకు తెలుస్తోంది కదా... నీకు మాత్రం తెలియట్లేదూ?”

“కనీసం మనవడి ముద్దు ముచ్చట చూసేదాకైనా...”

“ఆ తరువాత? వాడి పెళ్ళి. మునిమనవడు. వాడి బారసాల... అంతం వుందంటావా?” గట్టిగా ఊపిరి పీల్చుకున్నాడాయన.

“జరిగేదేదో జరుగుతుంది. మీరు మాట్లాడకుండా పడుకోండి. ఆ భగవంతుడు తల్చుకుంటే ఏ అద్భుతమైనా జరగచ్చు”

“పిచ్చిదానా నిజంగా నీ భగవంతుడు చేసే అద్భుతాలేమైనా వున్నాయంటే అవి రెండే - పుట్టుక, మరణం. నువ్వన్నట్లు అద్భుతమే జరగబోతోంది.” ఆమె అతని పదవుల మీద కుడి చేతి చూపుడు వేలు పెట్టి అతని మాటలు ఆపేసింది.

అతను కళ్ళు మూసుకోని ఇబ్బందిగా కదిలి బాధగా మూలిగాడు. అంతలోనే కళ్ళు గట్టిగా బిగించేసి బిగుసుకుపోయి నిద్రపోయినట్లు నటించాడు.

ఆమె నవ్వుకుంది. “అన్నీ దొంగ వేషాలే” అనుకుంది మనసులో. బయట వర్షం మొదలైంది.

“నిద్రపోతున్నావా? లే… వర్షం చూద్దువుగాని లే…” పెళ్ళైన కొత్తల్లో ఓ సాయంత్రం నిద్రలేపుతూ అతనన్న మాటలు గుర్తుకొచ్చాయామెకి.

“పడుకోనివ్వండి. అయినా వర్షం చూసేదేంటి?”

“చూసేదేంటి అంటే ఏం చెప్పేది? చూస్తే తెలుస్తుంది”

“వర్షం అంటే గుర్తొచ్చింది. బట్టలు ఆరేసాను..” గబగబా లేచి పరుగెత్తిందామె.

“వర్షం అంటే గుర్తుకొచ్చేది ఆరేసిన బట్టలా? బాల్యం గుర్తుకురావాలి. కాగితప్పడవలు గుర్తుకురావాలి.” కిటికీ దగ్గర స్టూల్ వేసుకోని కూర్చున్నాడతను. దండెం మీద బట్టలను గబగబా లాగుతూ కనిపిస్తోంది. తడుస్తూనే ఎడమ భుజం మీద బట్టలన్నీ మోపులా వేసుకుంటూ వుందామె.

“అలా కిటికీలోంచి చూస్తూ కూర్చోకపోతే వచ్చి నాలుగు బట్టలు అందుకోవచ్చు కదా…”

“నేను సహాయం చేస్తే నీకు బాగుంటుందేమో. నిన్ను అలా చూస్తుంటే నాకు ఆనందంగా వుంటుంది” నవ్వాడతను.

లోపలికి వచ్చాక తడిసిన బట్టలను దులుపుకుంటూ అతన్ని ఫెళఫెళలాడించింది.

“నానా చాకిరీ చేస్తుంటే మీరు మాత్రం చూస్తూ కూర్చోండి. ఒక్క పనికి సాయం లేదు కదా” అంది

“నేను చూస్తోంది నీ అందం కాదు దేవీ. నువ్వు నన్నూ, మన సంసారాన్ని బాధ్యతగా తీసుకున్నావన్న సంతోషం కోసం చూస్తుంటాను.” ఆమె పేరు దేవి కూడా కాదు. అదో నాటకీయ ఫక్కీ.

“బద్దకానికి పది రకాల అబద్దాలు” నవ్వేసి వచ్చి అతని పక్కనే కిటికీలోంచి చూస్తూ కూర్చుంది.

ఆయన మాటలతో మళ్ళీ ఈరోజులోకి వచ్చిపడింది.

“ఏం చేస్తున్నావు కిటికీ పక్కన?” తల మళ్ళీ తిప్పాడాయన.

“నిద్రపొమ్మన్నానా?”

“ఒకేసారి పోతాలే. నిన్ను కాస్సేపు చూద్దామనిపించింది” చిలిపి నవ్వు కళ్ళలో కనిపించింది.

ఆమె అతని దగ్గరకు వచ్చింది. అతను కదలడానికి ఇబ్బందిపడుతూ కొద్దిగా తిరిగాడు.

“పిల్లలకి విషయం చెప్తే మంచిదేమో అనుకుంటున్నా” ముఖం రాయిలా పెట్టి అన్నది.

“చెప్తావు. రమ్మంటావామ్మా అంటారు. వీకెండ్ కి వస్తాం అంటారు. నా ఎండ్ వీక్ లోనో వీకెండ్ లోనో తెలియదు కదా?”

“చాల్లేండి. పిల్లలు మరీ అంత చెడ్డవాళ్ళేం కాదు”

“కాదులే. ఇప్పటి పిల్లల్తో పోలిస్తే మనవాళ్ళు కాస్త నయమే అనిపిస్తుంది. అయినా నువ్వు మరీ అంత గుడ్డిగా సర్టిఫికెట్లు ఇచ్చేయకు. జాగ్రత్త”

అతను జాగ్రత్త అని ఎందుకన్నాడో ఆమెకు తెలుసు. అయినా భవిష్యత్తుకు లోటు లేకుండా చూశాడాయన. కొడుకు కోడళ్ళ మీద ఆధారపడాల్సిన అవసరం వుండదు.

“పిల్లలు వస్తే ఈ ప్రైవసీ కూడా వుండదు” అన్నాడు.

నిజమే పెళ్ళైన దగ్గర్నుంచి ఇద్దరూ కలిసి ఏకాంతంగా వున్న రోజులు చాలా తక్కువ. పెళ్ళైసరికే ఇంటి నిండా జనం. మామగారు, అత్తగారు, ఆడపడుచులు వీళ్ళు కాక చదువుకోడానికని వచ్చిన మామగారి తరఫు బంధువుల పిల్లలు ఇద్దరు. ఆ పిల్లలు చదువులు అయిపోయి, ఆడపడుచుల పెళ్ళిలైపోయి, మామగారు కాలం చేసే సరికి తనకే ఇద్దరు పిల్లలు. మధ్య మధ్యలో ఆడపడుచుల కాన్పులు. అత్తగారు కూడా వెళ్ళిపోయి పిల్లలు చదువులు పూర్తై పెళ్ళిళ్ళు అయ్యి హమ్మయ్య అనుకునేసరికి అరవైల్లో పడ్డారు. ఈ మధ్యే కాస్తంత ఏకాంతం. ఎంత అపురూపమో ఆయనకి ఆ ఏకాంతమంటే.

“మళ్ళీ ఆలోచిస్తున్నావు. ఏం గుర్తుకొచ్చింది?” చిలిపిగా కన్నుకొట్టాడతను.

“మీరేం అనుకుంటున్నారు?”

“మన మొదటి రాత్రి ఏమైనా గుర్తుకొచ్చిందేమో అని” నవ్వబోయి గట్టిగా దగ్గి “అమ్మా” అన్నాడు బాధగా.

“చాల్లేండి సంబడం. ఆ రోజు భయం తప్ప మరో ఆలోచన కూడా లేదు”

“ఏం? నేను అంత భయంకరంగా వున్నానా?”

“ఊహూ. మీరు చాలా బాగున్నారు. పంచె కట్టుకోని. మీ కట్టు చాలా బాగుంటుంది.”

“ఎప్పుడూ చెప్పనేలేదు? నేను ఎన్నిసార్లు నీ చీర కట్టుని మెచ్చుకోలేదు”

“ఏమిటి చెప్పేది. మీరు ఒకటి ఒప్పుకున్నారా. పూజలన్నా వ్రతాలన్నా అసలు దేవుడే లేడని కదా గొడవ”

“దణ్ణం పెట్టుకున్నానుగా చివరికి. గుళ్ళకి గోపురాలకి కూడా వచ్చాను”

“ఎందుకొచ్చారు? వదిలేయాల్సింది.”

“దేవుడి భక్తి అని కాదులే. నీకు నేను అలా వుంటే ఇష్టం అని వచ్చాను. పూజలు వ్రతాలంటావా? నిన్ను ఎప్పుడైనా కాదన్నానా? నీకు నీ దేవుడికి మధ్యలో నేనెప్పుడూ రాలేదమ్మా సోమిదేవమ్మా” మళ్ళీ మరో పేరు కలిపాడు.

“సర్లే ఇంక పడుకోండి. మాట్లాడితే అలిసిపోతున్నారు మీరు.” మంచం పక్కనే బొంత పరుస్తూ చెప్పిందామె. ఆయన అలాగే చూస్తూ వుండిపోయాడు. ఆమె దిండుకి బదులు పాత దుప్పటి పెట్టుకోని పక్కకి తిరిగి పడుకోని కళ్ళు మూసుకుంది.

“ఏమైనా కావాలంటే నాకు చెప్పండి” అంది కళ్ళు మూసుకోనే.

“చెప్పనా?” కళ్ళు మెరిసాయి.

“ఏమిటి” కళ్ళు తెరవలేదు.

“చెప్తే నిజంగా చేస్తావా?” ఆమె కళ్ళు తెరిచి కాస్త కోపం కలిపి చూసిందతని వైపు. “నాకు పంచె కట్టగలవా?”

“ఇప్పుడా? ఈ పరిస్థితిలో...”

“ఏం ఫర్లేదు. నేను లేస్తానుగా. కడతావా?”

“ఏమిటీ చాదస్తం? మళ్ళీ పెళ్ళికొడుకు అవదామనా?” అనటానికి అంటూనే వుంది కాని లేచి నిలబడింది.

“ఏం తప్పేంటి?” అని ఆయన అనే లోగా ఆమె బీరువా తెరిచి పంచె తీసింది. దగ్గరగా వచ్చి ఆయన వీపు మీద చెయ్యి వేసి, పెదాలను బిగపట్టి పైకి లేపింది. ఆయన బరువుకి ఆమె అలిసిపోయింది. ఆ కాస్త శ్రమకి  ఆయన కూడా అలిసిపోయాడు. ఆమె రొప్పుతుంటే ఎగిరిపడుతున్న గుండె మీద ఆయన తెలపెట్టి రొప్పుతున్నాడు. అరనిముషం తరువాత ఇద్దరూ ఒకరినొకరు చూసుకోని చిరునవ్వు నవ్వుకున్నారు. ఆమె కంటితో సైగ చేసి, రెండు చేతులతో భుజాలను పట్టుకోని “హుప్” అంటూ నిలబెట్టింది. ఆమెని కౌగిలించుకోని బరువు ఆమె భుజాల మీద వేసి నిలబడ్డాడతను.

పంచె తీసిందామె. బెత్తెడు అంచు వున్న తెల్లటి పంచె. ఆయన తెల్లబట్టలు ఎప్పుడూ తన చేతులతోనే ఉతికేది. గంజి పెట్టి మరీ. మడత విప్పి నడుము చుట్టూ తిప్పింది. ముందు కుచ్చిళ్ళు పెట్టి బెత్తడంచూ కనపడేలా దోపింది. ఆమెనే చూస్తూ వున్నాడతను.

ఆమె నవ్వుతూ అతని వెనక్కి వెళ్ళి గోచీ తీసి దానికి కుచ్చిళ్ళు పెట్టింది. పెడుతున్నంత సేపు విశాలమైన ఆయన వీపు వంకే చూస్తూ వుండిపోయింది. మంచానపడ్డ తరువాత వీపంతా కురుపులు లేచాయి. కళ్ళలో నీళ్ళు వచ్చాయి కానీ రెప్పలని దాటలేదు. గోచీ దోపి ముందుకొచ్చి, ఆయన ముఖంలోకి చూస్తే కన్నీళ్ళు జారతాయని పంచె వంకే చూస్తూ “బాగానే కుదిరిందండీ” అంది.

ఆయన ఆమె తల పైకెత్తాడు. ఆయన నవ్వుతున్నాడు. ఆమె నవ్వినట్లే వుంది కానీ కన్నీళ్ళు కారాయి.

మంచం మీద కూర్చోపెట్టింది. నెమ్మదిగా ఒరిగి, చిన్నగా సర్దుకుంటూ వెల్లకిలా పడుకున్నాడు. ఆమె మళ్ళీ బొంత మీదకు వెళ్ళబోయింది. చెయ్యిపట్టుకోని లాగాడు. రెండో చేతితో తన గుండెమీద కొట్టి చూపించాడు.

“వద్దండి” అందామె ఆయన పరిస్థితి గమనించి. ఒప్పుకోలేదతను. మంచం చివర కూర్చోని బరువు ఎక్కువ పడకుండా తలని ఆయన గుండె మీద వాల్చింది. గుండె చప్పుడు కొంచెం నెమ్మదించింది. గాలి ఆడటంలో వున్న ఇబ్బంది గుర్రుమంటూ వినపడుతోంది.

“ఇంతకన్నా ఇబ్బంది పడకుండా ఇంతే ప్రశాంతంగా ఈయన వెళ్ళిపోతే బాగుండు” అనుకుంది ఆమె. ఆమె నమ్ముకున్న దేవుడో, ఆయన నమ్మని దేవుడో ఆమె మాట విన్నాడు. అద్భుతం జరిగిపోయింది.

ఆఫీసుకెళ్ళే ప్రతిసారి ఆమెను దగ్గరగా హత్తుకోని “వస్తాను” అని చెప్పకుండా వెళ్ళిన రోజు లేదు. ఒకసారి శ్రావణ శుక్రవారం. ఆమె హడావిడిలో ఆమె వుంది. ఆఫీసులో ఆడిట్ అంటూ ఆయన హడావిడి ఆయనది. వెళ్ళిపోయాడు.  చెప్పకుండా వెళ్ళాడే అని ఆమెకి గిలిగా అనిపించింది. అరగంటలో నాలుగుసార్లు గుమ్మానికి ఇంట్లోకి మధ్య నడిచింది. అరగంట తరువాత వచ్చాడాయన.

“హడావిడిలో మర్చిపోయాను” అంటూ హత్తుకున్నాడు. “వస్తాను” అని వెళ్ళబోతూ “ఇంకెప్పుడూ మర్చిపోను” అన్నాడు. ఆయన కంట్లో నీటి పొర.

ఇదంతా గుర్తుకు వచ్చి ఆమె కంట్లో కన్నీటి వరద కట్టలు తెంచుకుంది.

><><><>< 

నేను ఈ కథ చెప్పను.

చెప్పకూడదు.

చెప్పట్లేదు కూడా. మీరు కూడా వినకండి. చదవకండి.

అయినా చెప్పేదానికేముంది? ఇలాంటివి మీరు ఎన్నో చూసుంటారు. మీ చుట్టుపక్కలే జరుగుతుండచ్చు కూడా. మీకే జరుగుతుండచ్చు. కాకపోతే నాకు అనుభవంలోకి వచ్చింది కాబట్టి నేను ఆశ్చర్యపోయాను. నోరు కట్టేసుకోవాలని అనుకున్నా నా వల్ల కావటం లేదు.

అయినా చెప్పకూడదు. చెప్పాలని వుంది కాని చెప్పను. మీరు కూడా చదవకండి. ప్లీజ్.

నేను వద్దన్నా చదువుతున్నారు మీరు. నేను కూడా చెప్పకూడదని అనుకుంటూనే చెప్పేస్తున్నాను. వద్దండి. ఒకళ్ళ సంగతి మనకెందుకు చెప్పండి. ఇక ఇక్కడి నుంచి చదవటం ఆపేయండి. సరేనా?

వినరన్నమాట. సరే. ఎలాగూ చదువుతున్నారు కాబట్టి చెప్తాను వినండి. నేను ఊహించినదాంట్లో తప్పే వుందో ఒప్పే వుందో మీకే తెలుస్తుంది.

ఆ పాప పేరు.. వద్దులెండి పేరెందుకు. పాప అనే అనుకోండి. చిన్నదే - యల్కేజి. నాకు అప్పటికింకా ప్రమోషన్ రాలేదు.  నర్సరీ పిల్లలకి టీచర్ గా వున్నాను. మొదటిసారి ఆ పాపని చూసినప్పుడు భలే అనిపించింది. అసలు చిన్నపిల్లలా బిహేవ్ చేసేదే కాదు. ఏం పద్ధతి! ఏం శుభ్రత! మాటల్లో కూడా ఎంతో స్పష్టత? భలే ఆశ్చర్యం వేసింది. మొదట్లో నేను ఇంటికి వచ్చాక మా ఆయనకి పిల్లలకి ప్రతి రోజూ చెప్పేదాన్ని. మా పిల్లల సంగతే చెప్పాలి ఇక. ఇంటి నిండా బొమ్మలు పడేయటం. అటూ ఇటూ పరుగులు. అరిచినట్లు మాట్లాడటం. అయినదానికి కానిదానికి అలకలు, చాక్లెట్ లంచాలు. చచ్చిపోతుంటాను. ఆ పాప అలా కాదు. అసలు ఆ లక్షణమే లేదు. అమ్మో ఎంత పద్ధతోనండి.

స్కూల్ కి వస్తుందా. బ్యాగ్ నీట్ గా టేబుల్ మీద పెడుతుంది. పుస్తకాలు తీస్తే మొదటి రోజు కొత్తగా అట్టలేస్తే ఎలా వున్నాయో అలాగే వుంటాయి. చెక్కు చెదరకుండా. నెక్స్ట్ పిరియడ్ ఏ క్లాస్ వుంటే ఆ క్లాస్ పుస్తకాలు తీసి పెట్టుకుంటుంది. పక్కన పెన్సిల్ ఎరేజర్ సెట్ చేసినట్లు పెడుతుంది. క్లాసుల మధ్యలో లేవటం, మిగతా పిల్లల్లాగా కిటికీ దగ్గరకు వెళ్ళి బయటకి చూడటం, బోర్డ్ మీద ఏదో రాయటం ఇలాంటివేవి వుండవు. అసలు మిగతావాళ్ళతో ఆడుకోవటం కూడా చూడలేదు నేను. ఎక్కువగా మాట్లాడటం కూడా చూడలేదు. నిజం చెప్పాలంటే ఎవరో ఇంటర్మీడియట్ చదువుతున్న పిల్ల యూకేజిలో కూర్చున్నట్లుగా వుండేది బిహేవియర్. ఏదో అంటారు... యా... మెచ్యూరిటీ. చాలా ఎక్కువ ఆ పిల్లకి.

ఏదో చెప్దామని మొదలుపెట్టి ఏదేదో వాగేస్తున్నాను. అందుకే చెప్పనన్నాను. మీరు కూడా ఇక్కడిదాకా చదివేశారు. ఇంక చాలు. నన్నేమీ అడక్కండి. మీరు ఇంకేమీ చదవకండి. ఇంక చెప్పడానికి కూడా ఏం లేదు. నిజం.

ఇంకేం లేదన్నాను కదా? ఇంకా ఎందుకు చదువుతున్నారు?

సరే. మీ మొండిపట్టు మీదే. కానివ్వండి.

ఆ పిల్ల... అదే ఆ యల్కేజి పిల్ల ఏడవడం కూడా చూళ్ళేదు నేను. అహ! కాదు కాదు ఒకసారి ఏడ్చింది లెండి. తరువాత సంవత్సరం. పాప క్లాస్ కి నేనే క్లాస్ టీచర్ని అయ్యాను. ఒక మూడు నెలల తరువాత పేరెంట్ టీచర్ మీటింగ్ ఆ రోజు. శనివారం. మధ్యాహ్నం పిల్లల స్కూల్ మూడున్నరకి అయిపోతుందని ఆ టైమ్ కి మీటింగ్ అని చెప్పాం. సాయంత్రం నాలుగున్నర దాకా వెయిట్ చేశా. అందరి పేరెంట్స్ వచ్చారు కానీ ఈ పాప పేరెంట్స్ రాలేదు.

“మీ పేరెంట్స్ వస్తారా? నువ్వు చెప్పావా ఈ రోజు పీటీయే అని” అని అడిగాను. పాప చెప్పానని తలాడించింది.

“డాడీ వస్తారా?” అంటే తల అడ్డంగా ఊపి తల దించుకుంది.

“మమ్మీ?” – “వస్తుంది” అని వెళ్ళి బెంచి మీద కూర్చోని ముందుకు వంగి డెస్క్ మీద చేతులు చుట్టుకోని వాటి మీద తల పెట్టుకుంది.

దగ్గరగా వెళ్తే కానీ ఆ పాప ఏడుస్తోందని తెలియలేదు నాకు. ఎందుకు ఏడుస్తోందో అర్థం కాలేదు. అందరి పిల్లల పేరంట్స్ వచ్చారు కానీ తన పేరెంట్స్ ఇంకా రాలేదని ఫీల్ అయ్యిందేమో. పిల్లలన్న తరువాత మిగతా పిల్లలతో కంపేర్ చేసుకోవడం మామూలే కదండి. పైగా ఆ రోజు సెకండ్ శాటర్డే కావటం వల్లేమో దాదాపు అందరి పిల్లల ఫాదర్ మదర్ ఇద్దరూ వచ్చారు. చాలా మంది పిల్లలు పీటీయే తరువాత ఇటు నుంచి ఇటే సినిమాకి వెళ్తాం అనీ, మెక్ డీ కి వెళ్తామని చెప్పుకోవడం కూడా విన్నాను నేను. ఇవన్నీ విని కంపేర్ చేసుకుందేమో. పాపం. సముదాయించే సరికి కాస్త తేరుకుంది. చెప్పానుగా చాలా మెచ్యూర్డ్ బిహేవియర్.

వాళ్ళ అమ్మ వచ్చింది. పాప చాలా ఫార్మల్ గా నిలబడి గుడ్ ఈవినింగ్ మమ్మీ అంది తప్ప మిగతా పిల్లల్లా పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చి కాళ్ళను చుట్టేసుకోలేదు. చాలా డిసిప్లిన్డ్. అదీ పదం. ఇందాకట్నుంచి చెప్పాలనుకున్నది అదే. ఎంత డిసిప్లిన్డ్ గా వుంటుందో ఆ పిల్ల.

డిసిప్లిన్డ్ అంటే గుర్తొచ్చింది. వాళ్ళమ్మ కూడా అలాగే వుంటుంది. ఏ రోజూ డైరీలో సైన్ చెయ్యడం మర్చిపోదు. పాపని టైమ్ కి దించేస్తుంది. మళ్ళీ తీసుకెళ్ళేటప్పుడు కూడా అంతే. టైమ్ అంటే టైమ్. ఊరికే వచ్చి టీచర్లతో మాట్లాడటం కానీ, మిగతా పేరెంట్స్ తో కబుర్లు చెప్పడం కానీ చెయ్యదు. తల్లి పోలికే అయ్యింటుంది అనుకున్నాను. మరి అంత డిసిప్లిన్డ్ గా వుండె ఆమె ఆ రోజు పీటియేకి లేటుగా రావటమేంటి?

“లేటైనట్లుంది మేడం” అన్నాను నేను ఆమె రాగానే.

“సారీ అండీ నిద్రపోయాను. టైమ్ తెలియలేదు” అందామె నా ఎదురుగా కూర్చుంటూ. ఆమె ముఖం చూస్తేనే అర్థం అవుతోంది. జుట్టంతా రేగిపోయి. కళ్ళంతా ఉబ్బిపోయి. నాలుగైదు గంటలు నిద్రన్నాపోయి వుండాలి, నాలుగైదు గంటలు ఏడ్చన్నా వుండాలి. ఏదీ కళ్ళలోకి చూడనిస్తే కదా తెలిసేది. తల దించుకోనే వుంది.

గబగబా టేబుల్ మీద వున్న ప్రోగ్రస్ రిపోర్ట్ తీసుకోని చూసింది. నా చేతిలో వున్న పెన్ను “ప్లీజ్” అంటూ లాగేసుకోని బరబరా సంతకం పెట్టేసి తిరిగి ఇచ్చేసింది.

“మీరు ఇంటికి తీసుకెళ్ళచ్చు మేడం. మండే పంపించండి” అన్నాను నేను అప్పటికీ.

“అవసరం లేదు లెండి. చూశానుగా” అంటూ లేవబోయింది. అప్పుడు గమనించాను ఆమె చేతి మీద కాలిన గాయం కనపడుతోంది.

“మేడమ్ చేతికి ఇంజూరీ వున్నట్లుంది” అన్నాను నేను.

“యా. పొద్దున కుకింగ్ చేస్తుంటే... ఆయిల్.. యు నో... హాట్ ఆయిల్” అంటూ చున్నీ కిందకి చేతిని పోనిచ్చింది. ఆమె ఆ మాటలు చెప్తుంటే చూశాను ఆమె ముఖంలోకి. ఆమె నవ్వింది. నవ్వాలని ప్రయత్నించింది. నవ్వలేకపోయింది. అంత వరకే నాకు అర్థం అయ్యింది.

పాప పరుగెత్తుకుంటూ వచ్చి వాళ్ళమ్మ పక్కన నిలబడింది. చున్నిలో నుంచి చేతి వైపు చూసి తల ఎత్తి వాళ్ళ అమ్మ ముఖంలొకి చూసింది. పాప కంట్లో నుంచి కన్నీళ్ళు కారుతున్నాయి. ఆమె లేచి పాప చేతిని గట్టిగా పట్టుకోని లాక్కెళ్ళిపోయింది. వెళ్తుంటే ఆమె వీపు మీద చూశాను. ఎర్రగా...

ఓహ్ మై గాడ్! మీరు ఇంకా చదువుతున్నారా?

ఎందుకు చదువుతున్నారు? ఏం చదవాలనుకుంటున్నారు? వద్దు వద్దు అని చెప్పానా? ఎందుకు నాతో ఈ విషయం మాట్లాడించారు అసలు. తల్చుకుంటే ఏడుపు తన్నుకొస్తుంది నాకు. ప్లీజ్. నేను చెప్పింది ఎక్కడా చెప్పకండి. ఈ విషయం ఎవరికీ తెలియకూడదనే నేను చెప్పను, చెప్పను అన్నాను. చెప్పకుండా వుండలేక చెప్పాను. నా మాట వినండి. ఎందుకు అని అడక్కండి. ఈ విషయం ఎవరి దగ్గరా అనకండి. అసలు నేను ఈ సంగతి మీకు చెప్పానని తెలిస్తే ఇంకేమన్నా వుందా? తల్చుకుంటేనే భయం వేస్తోంది.

<><><><>