6 వ్యాఖ్య(లు):

ప్రపుల్ల చంద్ర చెప్పారు...

కళ్ళకి కట్టినట్టు వ్రాసారు... రైల్వే గేటు దగ్గర ఎప్పుడూ చూసే దృశ్యమే అయినా, మీరు చాలా అందంగా చిత్రీకరించారు.

16 జనవరి, 2009 2:21 PMకి

సుభద్ర చెప్పారు...

abba adirindi,vizagnunchi kakinada
vellutunte pittapuram gate untundi.
nenu yappudu gate padaalani korukuntaa,yandu kante pittapuram mokkajonnapotu rucheveru mari.
meeru aavipu velite tappaka try cheyandi.
mee railway gate daggara jonnapottulu ammaraaaaaaaaa

16 జనవరి, 2009 2:40 PMకి

అజ్ఞాత చెప్పారు...

Chaala natural ga undi...
Guess thats why Poetry is called spontaenous expression of emotions/feelings. Keep it up Brother!

16 జనవరి, 2009 4:50 PMకి

Rajendra Devarapalli చెప్పారు...

హాఁ ...ప్రసాద్ గారూ...
ఎక్కడికో తీసుకెళ్ళారు.
ఊరుపేరు గుర్తులేదుగానీ...ఒక్కసారి రైల్వే గేటుపడ్డాక సీసాతో తెల్లటిద్రవం తెచ్చారొకచోట.మజ్జిగా అన్నా..కాదు కల్లు అన్నారు..
కిసుక్కు :)

16 జనవరి, 2009 6:27 PMకి

Unknown చెప్పారు...

ప్రపుల్ల చంద్ర గారు,
నెనర్లు

సుభద్ర గారు,
అమ్ముతారు... చల్లటి వర్షాకాలం సాయంత్రం రండి వేడి వేడిగా ... వుప్పు, నిమ్మకాయ పట్టించి... ఆహా...!!

సుధా కిరణ్
Thank you

రాజేంద్ర గారు,
ఆ తరువాత జరిగిందే చెప్పాలి మీరు... పుచ్చుకున్నట్టా లేనట్టా

16 జనవరి, 2009 6:52 PMకి

prasad చెప్పారు...

నిజం..
తరచి చూస్తే తరగని నిజాలు.
నాకేమొ ఎప్పుడూ కవితలంటే భయం
వారపత్రిక కానీ మాసపత్రిక కానీ కొనగానే కవితలపేజీలన్నీ జెట్ స్ఫీడ్ తో త్రిప్పేసెవాడిని
కానీ సత్య ప్రసాద్ గారూ
మీ కవిత చదువుతుంటె
ఒకె ధృశ్యం లోని రకరకాల కోణాలను
స్ఫృశింప చేశారు
ధన్యవాదాలు.

19 జనవరి, 2009 10:32 AMకి

కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి