చీకటి కోయిల (కథ)

Unknown

సికింద్రాబాద్ రైల్వే స్టేషన్లో రైలు బయల్దేరడానికి నాలుగైదు నిముషాల ముందు ఎక్కిందా అమ్మాయి. ఆమె చేతిలో ఒక పసివాడు, వెనుక నాలుగైదేళ్ళ పాప. వాళ్ళని దిగబెట్టడానికి వచ్చిన పెద్దమనిషి అన్ని జాగ్రత్తలు చెప్పాడు.

“పిల్లలతో వుంది కాస్త చూసుకోండమ్మా” అన్నాడు నా భార్య భారతితో. ఆమె మరేం ఫర్లేదన్నట్లు నవ్వుతూ తలాడించింది. దాదాపు ఆయన వయసు వాళ్ళం మేము ఇద్దరం అదే కూపేలో కనపడేసరికి ఆయనకి ధైర్యం కలిగినట్లుంది.

“నేనింక దిగుతానమ్మా” అన్నాడాయన లేస్తూ.

“సరే నాన్నా.. దిగగానే ఫోన్ చేస్తాలే” అంది ఆ అమ్మాయి. వాళ్ళిద్దరి మధ్య సంభాషణే కాకుండా మౌన విషాదమేదో సాగినట్లు నాకనిపించింది.

“బాయ్.. తాతయ్యా.” చిన్నపిల్ల చెప్పింది. ఆయన వెళ్ళబోతున్నవాడల్లా ఆగి వెనక్కి వచ్చి పిల్లని ముద్దుపెట్టుకోని “బాయ్ బంగారం” అన్నాడు. ఆ వెంటనే వడివడిగా కంపార్ట్మెంట్ దిగి వెళ్ళిపోయాడు. ఆ అమ్మాయి ఆయన వైపు కూడా చూడకుండా తల దించుకోని వుంది. అర్థంకానిదేదో మిగిలిపోయినట్లు అనిపించింది నాకు.

మరో ఐదు నిమిషాలలో ఆడవాళ్ళు ఇద్దరి మధ్య మాటలు మొదలయ్యాయి. మా ఆవిడ సేకరించిన వివరాల ప్రకారం ఆ అమ్మాయి పేరు నిత్య. తల్లిదండ్రులు, అన్నయ్య హైదరాబాద్ లో వుంటున్నారు. పిల్లాడికి ఐదో నెల వచ్చిన తరువాత పురిటి మంచం ఒకసారి చూడాలని వచ్చి ఓ రెండు రోజులు వుండి వెళుతోంది. ఇవన్నీ మా ఆవిడ అడిగిన ప్రశ్నలకి జవాబులుగా వచ్చినవే తప్ప, ఆ పిల్ల తనంత తానుగా ఏ విషయమూ చెప్పలేదు.

“మరి నిన్ను అత్తగారింటిలో దిగబెట్టడానికి మీ వాళ్ళు ఎవరూ రావటం లేదా?” అనే ప్రశ్నకు మాతం ఏ జవాబూ రాలేదు.

“నీకెందుకే అనవసరపు విషయాలు?” అన్నాను నేను ఆమెకు మాత్రమే వినపడేలా. దాంతో మా ఆవిడ అప్పటిదాకా నిర్వహించిన పరిచయ కార్యక్రమం తాత్కాలికంగా ముగిసింది.

సాయంత్రం ఏడు దాటుతుండగా అనుకుంటాను ఆ పసిపిల్లాడు ఏడవడం మొదలుపెట్టాడు. ఆ అమ్మాయి ఎంత ప్రయత్నించినా ఆపలేదు. పాలు ఇచ్చింది, ఆడించింది.. అయినా ఫలితం లేకపోయింది. ఆమె కూతురు మాత్రం ఏమీ ఎరగనట్లు మా పక్కనే వున్న కిటికీలోంచి బయటికి చూస్తూ కూర్చుంది.

“ఏమిటమ్మా అలా ఏడుస్తున్నాడు?” అంది నా భార్య భారతి సాయం చేసే వుద్దేశ్యంతో.

“నిద్ర వచ్చినట్లుంది ఆంటీ” చెప్పిందామె.

“కాస్త కాళ్ళ మీదేసుకోని ఊపమ్మా..” మరో సలహా ఇచ్చింది. ఆ అమ్మాయి అలాగేనంటూ కాళ్ళు చాపుకోని పిల్లాణ్ణి కాళ్ళమీద వేసుకోని ఊపింది. కానీ అదీ ఫలింఛలేదు. పిల్లాడి నస ఇంకా తగ్గలేదు.

“ఊరికే ఊపితే ఎట్లా? చక్కగా ఓ లాలి పాట పాడు..” మళ్ళీ మా ఆవిడ. “అసలు నీకెందుకే” అన్నాను నేను మళ్ళీ.

ఆ అమ్మాయి తటపటాయించింది.

“ఏమిటి? రైల్లో జనం ఉన్నారనా? మరేం ఫర్లేదు.. పిల్లవాడికి పాడితే ఎవ్వరూ ఏమీ అనుకోరు.. పైగా పాటలు పాడి పిల్లల్ని నిద్రపుచ్చడం అలవాటు చేస్తే వాళ్ళ తెలివితేటలు పెరుగుతాయని పెద్దవాళ్ళు చెప్తారు.. ఈ మధ్య టీవీలో కూడా చెప్పారు..”

“ఊరుకోవే.. పాపం ఆ పిల్లకి పాటలు వచ్చో రావో..” అన్నాను ఈ సారి గట్టిగానే. ఆ పిల్ల చప్పున తలెత్తి నా వైపు చూసింది. ఆ కళ్ళలో మళ్ళీ ఏదో కథ కనపడింది కానీ అది తెలిసే లోపే తలదించుకుంది.

“ఆ?? మీరు మరీనూ.. మాకంతా వచ్చి పాడామా? పాట ఎట్లా వున్న తల్లిపాటే జోలపాట పిల్లాడికి.. దానివల్ల వాళ్ళకి సంగీతం సాహిత్యం లాంటి అభిరుచులు వస్తాయి. మా అమ్మ చెప్పేది” అంటూ మళ్ళీ ఆ అమ్మాయి వైపు చూసింది. ఆ అమ్మాయి నవ్వి ఊరుకుంది. పిల్లాడు ఇంకా అలాగే ఏడుస్తున్నాడు.

“ఏమిటోనమ్మా మీ జనరేషనే అంత.!! ఒక లాలిపాట రాదు, ఓ ముగ్గెయ్యడం రాదు, ఉగ్గు అంటే ఏంటో తెలియదు..” ఎదురుగా వున్న పిల్ల నొచ్చుకుంటుందేమో అన్న ధ్యాస కూడా లేకుండా అంటోంది నా శ్రీమతి.

అటు వైపునుంచి విశాలమైన చిరునవ్వుతో మాత్రమే సమాధానం వస్తోంది. చాలా చిత్రంగా వుందా నవ్వు. అంతకు ముందు వాళ్ళ నాన్న కూడా అంతే. చూస్తుంటే ఈ కుంటుంబంలో అందరూ ఏదో తెలుసుకోవలసిన ప్రత్యేకమైన వ్యక్తుల్లా పరిచయం అవుతున్నారు. ఆఖరుకు మా పక్కన కూర్చోని వున్న ఆ అమ్మాయి కూతురు కూడా అంతే. చడీ చప్పుడు లేకుండా కిటికీలోంచి చూస్తూనే వుంది తప్ప మాతో ఎవ్వరితో మాట్లాడలేదు. ఆ వయసు పిల్లల్లా ఒకటి కావాలని కానీ వద్దనికానీ పేచీలేదు. వీళ్ళంతా గుండె నిండా ఏదో బరువు మోస్తున్నారని నాకనిపించసాగింది.

“అమ్మాయి... నాకు మీ అమ్మ వయసుంటుంది.. చాదస్తం అనుకోకుండా నా మాట విను.. మీ అమ్మని అడిగి రెండు లాలిపాటలు, ఓ రెండు మంగళహారతి పాటలు నేర్చుకో... అంతమాత్రం కూడా రావంటే నిన్ను కాదు... అందరూ మీ అమ్మనాన్న గురించి అనుకుంటారు” కాస్త ఘాటుగానైనా మరో సలహా వదిలింది ఈవిడ.

“నాకు పాటలు నేర్పించారండీ మా వాళ్ళు” ఆ పిల్ల అంది.

“మరింకేం! పాడటానికి సిగ్గా? పాడటానికీ, పాలివ్వడానికీ సిగ్గుపడితే ఎట్లా? ఎవరున్నారు? ఇక్కడ మేమిద్దరం, అదిగో ఆ అబ్బాయి అంతేగా... ఫర్వాలేదులే పాడు..” హుకుం జారీ చేసింది.

ఇక తప్పదని అర్థమయ్యి ఆ అమ్మాయి పాడటానికి సిద్ధం అయ్యింది. రెండుకాళ్ళు పద్మాసనంలా వేసుకోని, పిల్లాణ్ణి ఒడిలో పెట్టుకోని, గొంతు సవరించుకుంది. పెదాలను తడుపుకోని, ఒకసారి మా వైపు చూసి కళ్ళు మూసుకుంది.

“డోలాయాంచల డోలాయాం హరే డోలాయాం.. హరే డోలాయాం..”

మేమిద్దరం ముఖముఖాలు చూసుకున్నాం. లాలిపాట అంటే ఎవరినా “జో అచ్యుతానంద” పాడుతారు. లేకపోతే “రామాలాలీ” అని పాడుతారు. ఈ అమ్మాయేంటి ఈ పాట పాడుతోంది అన్న ఆశ్చర్యం స్పష్టంగా మా అవిడ కళ్ళలో కనపడుతోంది.

“మీన కూర్మ వరాహా... మృగపతి అవతారా..”

పాట మత్తుగా సాగుతోంది. పిల్లాడు క్షణాల్లో కిక్కురుమనడం ఆపేశాడు. మా పక్కన కూర్చున్న పాప దిగి వెళ్ళి తల్లి పక్కన కూర్చోని ఆమెనే చూస్తూ వుండిపోయింది.

“దానవారే.. గుణశౌరే.. ధరణీధర మరుజనక”

అప్పటిదాకా ఐ-ఫోన్ లో పాటలు వింటున్న సైడు బెర్త్ కుర్రాడు ఇయర్ ఫోన్స్ తీసేసి పాట విన్నాడు. ఆ అమ్మాయి గొంతు బాగున్న విషయం ఇంతకు ముందు మాట్లాడినప్పుడే అర్థం అయ్యింది. కానీ ఇంత శాస్త్రీయంగా పాడుతుందని నేను ఊహించలేదు. వరాళి రాగం రైలు శబ్దాల మధ్యలో నుంచి మత్తు మందులా పరుచుకుంది. ఆ మత్తులో అందరం జోగుతుండగానే పాట అయిపోయింది. సైడు బర్త్ అబ్బాయి చప్పట్లు కొట్టాడు.

“చక్కగా పాడావ్ అమ్మాయి.. ఇంత బాగా పాడగలిగినదానివి ఇందాక నేను పాడమంటే బెట్టు చేశావే? సర్లే.. ఇంకోక పాట పాడరాదు.. నాకోసం..” అడిగింది నా భార్య. ఆ పిల్ల తలూపి మొదలుపెట్టింది.

“లాలనుచు నూచేరు లలన లిరుగడలా.. బాలగండవీర బాలగోపాల”

ఆ పాట పాడే విధానం చూస్తే ఆ అమ్మాయికి ఖచ్చితంగా సంగీత జ్ఞానం వుందని అర్థమౌతోంది. లాలి పాడుతూ పిల్లాణ్ణి జోకొడుతోంది అనుకున్నాను కానీ జాగ్రత్తగా గమనిస్తే ఆ అమ్మాయి చెయ్యి పిల్లాణ్ణి తడుతున్నా నిజానికి తాళం వేసుకుంటోందని అర్థం అయ్యింది. ఈసారి పాటలో సంగతులు కూడా ఎక్కువయ్యాయి.

“లాలీ... లాలి.. లాలీ... లాలి..” అంటూ ఆ పాట కూడ ముగిసింది. ఈ రెండో పాట సగానికి వచ్చేసరికే పసిపిల్లాడు గాఢంగా నిద్రపోయాడు. పక్క కూపేలో వున్న మరో ఇద్దరు కూడా వచ్చి కూర్చున్నారు. కంపార్ట్మెంట్ లో చిన్న కచేరియే జరిగింది. ఈసారి ఇంకో పాట పాడమని ఎవరూ అడగలేదు. ఆ అమ్మాయి తనంతటా తానే మొదలుపెట్టింది.

ఈ సారి తిల్లాన..!!

“నాదిర్దిత్తోం.. నాదిర్దిత్తోం...” ఒక ప్రవాహం లాగ దూకుతూ, ఉరుకుతూ. ఆ అమ్మాయి కళ్ళు మూసుకోని ఏదో అలౌకికమైన ఆనందాన్ని పొందుతూ పాడింది. మా శ్రీమతి చాలా ఇబ్బంది పడిపోయింది. సాక్షాత్తు మంగళంపల్లి బాలమురళీకృష్ణగారు ముందు నిలబడితే, మంగళహారతి పాడమని పాపం చేసినంత బాధపడిపోయింది. సంగీతంలో తెలియని లోతులేవో స్పృశించినంత ఆనందంగా ఆ అమ్మాయి కన్నీళ్ళు కార్చేసి పాట పూర్తి చేసింది. అక్కడే నిలబడిపోయిన టీసీ, హాకర్స్ తో సహా అందరూ చప్పట్లు కొట్టారు. ఆ అమ్మాయి కూతురైతే మా అందరి చప్పట్లు చూసి ఇంక ఆనందంగా కేరింతలు కొట్టింది.

ఆ అమ్మాయి ఏదో ట్రాన్స్ నుండి మేలుకున్నట్లు కళ్ళు తెరిచి, తడబడి – “బాబు నిద్రపోయాడు.. ఇంక నేను కూడా పడుకుంటానండీ..” అంది. మా సమాధానం వినకుండా చకచక లేచి బెర్తు మీద గుడ్డ పరిచి సర్దటం మొదలుపెట్టింది.

ఆ అమ్మాయి పాటలు ఇంకా వినాలని వున్నా నేను అడగలేదు. ఆ అమ్మాయి పిల్లలిద్దర్నీ బెర్త్ మీద పడుకోబెట్టి తాను మాత్రం కిటికీకి ఆనుకోని కళ్ళు మూసుకుంది. మాతో తెచ్చుకున్నవి తిని మేము కూడా నిద్రకి ఉపక్రమించాం. లైట్లు ఆర్పేశాం.

ఎప్పుడో ఒక రాత్రిపూట ఆ అమ్మాయి, కూతురు మాట్లాడుకుంటుంటే వినపడి మెలకువ వచ్చింది.

“నువ్వు బాగా పాడావు మమ్మీ..”

“ఊ”

“మరి నువ్వు ఎప్పుడూ పాడవెందుకు?”

“ఎందుకంటే నేను ఇలా ఎవరి ముందూ పాడనని డాడీకి ప్రామిస్ చేశాను కాబట్టి”

“ఎందుకు?”

“డాడీకి పాటలంటే ఇష్టంలేదు..”

“ఎందుకు ఇష్టం లేదు?”

“ఎందుకంటే... లేదు అంతే.. నీకు వంకాయ కూర ఇష్టం లేదంటావు కదా.. అలాగే డాడీకి పాటలంటే ఇష్టం లేదు.. నేను ఈ రోజు పాటలు పాడానని డాడీకి చెప్పకూడదు. సరేనా?”

“ఎందుకు చెప్పకూడదూ?”

చెప్తే ప్రామిస్ బ్రేక్ చేశానని డాడీకి కోపం వస్తుంది. కోపం వస్తే డాడీ ఏం చేస్తాడో తెలుసు కదా?”

“ఊ”