మాటల మధ్య ఖాళీలు

“ఎలక్ట్రీషియన్ మేడమ్. సాబ్ చెప్పారు” ఇంటర్ కామ్ లో వినపడింది.
“పైకిరా. సెవన్నాటూ”
జీవన్ ఈరోజు కూడా మర్చిపోతాడనుకున్నాను. ఫర్లేదు మూడు రోజుల తరువాతైనా గుర్తు పెట్టుకోని పంపించాడు.
ఏం చేస్తోందో మేడమ్. బెల్ కొట్టినా తీయట్లేదు. ఫోన్లో రమ్మనమని అందిగా!
తలుపు ధడాల్న తెరుచుకొని – “మేడమ్ నేను ఎలక్ట్రీషి...” మాటలు రావటం ఆగిపోయింది. ఆమే కదా! ఆమే. నన్ను గుర్తుపట్టిందా?
తలుపు తెరవగానే ఎదురుగా - వినయ్ కదూ అతను? గుర్తుకువచ్చిన ఒక్క క్షణంలోనే సంతోషం, ఉలికిపాటు.
“లోపలికిరా వినయ్” ఎలక్ట్రీషియన్ గా పని చేస్తున్నాడన్నమాట. అయినా వినయే దొరికాడా జీవన్ కి.
పేరు పెట్టి పిలిచిందంటే గుర్తుపట్టిందనేగా అర్థం. పాత విషయాలు మాట్లాడాలా వద్దా? “గీజర్ రిపేర్ అని చెప్పారు”
“అవును. మాస్టర్ బెడ్ రూమ్ లో” వెనక్కి తిరిగి మాస్టర్ బెడ్ రూమ్ వైపు నడుస్తుంటే పదిహేడేళ్ళ క్రితం ఇలాగే తన వెనుకే అతను కూడా నడుచుకుంటూ బెడ్ రూమ్ లోకి వచ్చిన జ్ఞాపకం. వెనక నుంచి ఏం చూస్తున్నాడో. పక్కకి జరిగి అతన్నే ముందు పంపిస్తే?
ఇల్లు పెద్దదే. ఈ గేటెడ్ కమ్యూనిటీలో అందరూ బాగా ఉన్నవాళ్ళేగా. ఎప్పుడో ఇంటర్మీడియట్లో ఆఖరుసారి కలిసిన మధ్యతరగతి అమ్మాయి కాదన్నమాట. వాళ్ళాయన బాగానే సంపాదిస్తున్నట్లున్నాడు.
ఇల్లంతా చూస్తాడేమిటి? పోనీలే. ఇప్పుడు నా హోదా అర్థం అయితే పాత విషయాలను దూరంగా పెడతాడు. ఇప్పుడు పలకరించచ్చు. “ఎలా వున్నావు వినయ్? ఎలక్ట్రీషియన్ అయ్యావన్నమాట”
“అవును భావనా. మీరు బాగున్నారా?” మీరు అని ఎందుకు అన్నాను? అప్పటి చనువు ఏమైందో. అయినా ఆమె గొంతులో నా పని పట్ల ఏమాత్రం గౌరవం ఉన్నట్లు లేదు. అందుకేనేమో మీరు అన్నాను.
“నాకేం. చూస్తున్నావుగా. ఆయనకి రెండు కంపెనీలు వున్నాయి” వీడికి తెలియాలిలే. ఇంకా ఏం మాటలు మాట్లాడతాడో. “రిపేర్ సంగతి చూస్తావా?”
“పదండి” బెడ్ చూస్తుంటే ఆ రోజే గుర్తుకు వస్తోంది. అందమైన ఆహ్వానం. మొదటిసారి. తెలియనితనం. తెలుసుకోవాలన్న తొందరతనం.
తెలియనితనం అనుకోడనికి లేదులే. తెలిసే! కావాలనే! ఛీ ఛీ అవన్నీ ఇప్పుడెందుకులే. నేను బెడ్ రూమ్ లో పెళ్ళి ఫోటో పెట్టడం వెనుక ఆ సంఘటన తాలూక గిల్ట్ వుందా? ఎమోలే!
ఆమెకు గుర్తుందా? మర్చిపోయే విషయమేమీ కాదుగా. బాల్యం గోడ దూకి యవ్వనం రోడ్డు పైన అలుపు, అలసట తెలియకుండా పెట్టిన పరుగు. గుర్తుందా ఆమెకు?
“కవిత్వం ఇంకా రాస్తున్నావా?” బాగానే రాసేవాడు. అంత గొప్ప ఏం కాదులే కానీ వాటికే పడిపోయాను అప్పట్లో.
“రాయడానికి టైమ్ ఎక్కడ భావనా?” మోటివేషన్ కూడా లేదు. పదహారేళ్ళ వయసులో ఒక మిట్టమధ్యాహ్నం నా కవిత్వమంతా సొమ్మసిల్లి మూసుకున్న ఓ అమ్మాయి కళ్ళలో బందీ అయిపోయింది. ఇన్ని రోజుల తరువాత ఇప్పుడు మళ్ళీ అలాంటి వాక్యాలు వస్తున్నాయేమిటో.
అతన్ని చూడగానే నాకు గుర్తొచ్చినట్లు అతనికి కూడా అదే గుర్తుకువచ్చుంటుందా? ఏం చెయ్యాలో ఎలా చెయ్యాలో తెలియక... తాను చెప్తే వాడు నవ్వుతూ – ’దారి చూపిన దేవత’ అంటూ పాడుతూ! ఛీ ఛీ! పాడు! కానీ మొదటి అనుభవం కదా! ఓహ్! ఆ విషయం గురించి ఇప్పుడు వాడు మాట్లాడితే? ఎందుకు అలా నిలబడి వాణ్ణే చూస్తున్నాను? చూస్తే ఏమైందిలే?
“కాయిల్ కాలిపోయింది. ఆరొందలౌతుంది.”
“సరే” నిజం చెప్పు. వాడితో ఆ అనుభవం వర్సెస్ జీవన్ తో...! వాట్ ద హెల్. ఏమిటీ పాడు ఆలోచన? మళ్ళీ అవకాశం ఇస్తే వాడుకుంటాడా? ఎలక్ట్రీషియన్ వినయ్. అప్పుడు? అందరూ యూనిఫార్మ్ లో కనిపించే రోజుల్లో అందరిలోకి అందగాడు. ఎట్ లీస్ట్ నా కళ్ళకు.
ఏమిటలా బెడ్ మీద కూర్చోని నా వైపే చూస్తోంది. ఏం ఆలోచిస్తోందో. చూసీ చూడనట్లు నేను చూస్తున్న విషయం గమనిస్తోందా? ఏమనుకుంటోందో? పాత పుస్తకంలో నెమలీక అనుకుంటోందా పగుళ్ళిచ్చిన సమాధిలో నుంచి మొలిచిన పిచ్చి మొక్క అనుకుంటోందా? ఫర్లేదు కవిత్వం మళ్ళీ మొదలుపెట్టచ్చు. మళ్ళీ కనపడిందిగా మరి.
“ఏంటి వినయ్ నీలో నువ్వే నవ్వుకుంటున్నావ్?” మొదటిసారి చేసే తప్పులు మళ్ళీ గుర్తొచ్చాయా? మళ్ళీ తప్పు చెయ్యాలని అనిపించిందా? అసలు చేసిన పని తప్పు అని నీకెప్పుడైనా అనిపించిందా అని అడగాలని వుంది. నేను మొదట భయపడ్డాను. తరువాత మర్చిపోవాలని ప్రయత్నించాను. గుర్తుకొచ్చిన ప్రతిసారి నీ లాగే నవ్వుకున్నాను.
“ఏం లేదులే. కాయిల్ తెమ్మంటావా?”
ఎప్పుడూ పని మీదే ధ్యాస. పనే మారింది అప్పుడు ఇప్పుడు. నవ్వు ఆపుకోకలేకపోతున్నాను. ఏమిటి దగ్గరగా వస్తున్నాడు. కొంపదీసి?
“ఏంటి?”
“ఏంటి?”
“కాయిల్ తెమ్మంటావా?”
“వద్దులే. ఎండాకాలమేగా. వర్షాలు పడ్డాక చూద్దాం” ఇంక వెళ్ళిపొమ్మని చెప్పాలా? చెప్పాలని అనిపించట్లేదు.
“వస్తాను మరి. నా నెంబర్ తీసుకో. ఏదైనా కావాలంటే ఫోన్ చెయ్యి.” నేను చెప్పిన మాటలో వేరే అర్థం అర్థం చేసుకుంటుందేమో.
“ఊ.. చెప్పు” ఫోన్ మోగింది. జీవన్. “హా జీవన్. వచ్చాడు. ఏదో కాయిల్ పోయిందట. ఆరొందలౌతుందంటే...” వెళ్ళిపోతున్నాడు. ఏమనుకున్నాడో. వెళ్ళడమే మంచిదిలే. లేనిపోని గొడవ.
నీతో ఒకటే చెప్పాలనుకున్నాను. ఆ రోజు మొదట భలే ఎంజాయ్ చేశాను. తరువాత అవకాశమున్నప్పుడల్లా నెమరు వేసుకోని మళ్ళీ మళ్ళీ అనుభవించాలని ప్రయత్నం చేశాను. గుర్తుకొచ్చిన ప్రతిసారి చాలా గిల్టీగా ఫీల్ అయ్యాను.
“వెళ్ళిపోయాడులే. వాడికి పెద్దగా పని వచ్చినట్లు లేదు. ఇంకెవరైనా వుంటే చూడు జీవన్”
మళ్ళీ కవిత్వం మొదలుపెట్టగలనా?


కోపకచ్చ (కథ)


అర్థాలు అడకుండా వుంటానంటే ఒక కథ చెప్తాను.

వాతాపి అని ఒకడుండేవాడు. వాడు చేసేది ఓ పెద్ద కంపెనీలో పెద్ద వుద్యోగం. పెద్ద వుద్యోగం చేసేవాడిని వాడు వీడు అనకూడదు కదా. అందుకని ఆయన, వారు లాంటి పదాలు వాడదాం ఇక నుంచి.

ఏం? ఆయనగారు ఉద్యోగం చేస్తున్నారు కదా. అందువల్ల నెల నెలా జీతం వస్తోంది. ముఫై వేల ఐస్ క్రీమ్ లు జీతంగా ఇచ్చేవాళ్ళు. నెల ముఫై రోజులు అది కొంచెం కొంచెంగా కరిగిపోతూ వుండేది. శనాదివారాలు కాస్త ఎండ ఎక్కువ కాసేది. ఓ నాలుగు ఐస్ క్రీములు ఎక్కువ కరిగిపోయేవి. నెలాఖరుకు వచ్చేసరికి రెండో మూడో పుల్లైసులు మిగిలేవి.

ఇలా జరుగుతూ వుండగా వుండగా ఒకసారి ఏప్రిల్ వచ్చింది. బోనస్ వస్తుంది, బోనస్ వస్తుంది అప్పటికే నాలుగు నెలలుగా భార్య చింతామణికి చెప్తూనే వున్నాడు వాతాపి. ఆ వచ్చే రోజు రానే వచ్చింది. బోనస్ కూడా వచ్చింది. రెండు కుల్ఫీలు ఇచ్చారు. బ్యాంకు నుంచి మెసేజ్ రాగానే ఆత్రంగా చూసుకున్నాడు వాతాపి. వచ్చినది చూసుకోని స్పృహ తప్పి పడిపోయాడు.

వంట చేస్తున్న చింతామణి వచ్చి “లే” అంది. లేస్తే కదా? “లేరా మగడా” అని కాల్తో కొట్టింది. లేవలేదు. చేతిలో వున్న వేడి వేడి అట్లకాడ చెంప మీద పెట్టి “లేస్తావా లేవవా?” అంది.

వాతాపి లేచాడు. బోనస్ గా వచ్చిన కుల్ఫీల గురించి చెప్పాడు.

“నాకదంతా తెలియదు. ఇంట్లోకి కావాల్సిన సరుకులు తీసుకురా” అంది. లిస్ట్ రాసుకున్నాడు వాతాపి. ఒక లాంగ్ చైను, ఒక చిన్న చైను, పెద్ద వుల్లిపాయలు, చిన్న వుల్లిపాయలు, ఒక ఫారిన్ వెకేషను, ఒక ఫారిన్ విస్కీ (ఇది ఆమె చెప్పలేదు, వాతాపే రాసుకున్నాడు), ఒక మిక్చెర్ గ్రైండరు, ఒక మిక్చెర్ పొట్లాం (ఇది వాతాపికి), బాత్రూములు కడిగే యాసిడ్ బాటిల్, కూల్ డ్రింక్ బాటిల్, బియ్యం పది కిలోలు, భయం ఆరు కిలోలు ... ఇలా సాగింది. అన్నీ తెచ్చాడు. గ్రైండర్ సంగతి మర్చిపోయాడు.

“మళ్ళీ తే ఫో” అంది. చెప్పులు విప్పనేలేదు వాతాపి. వెళ్ళి తెచ్చాడు.

“బియ్యం లేవు” అంది ఈసారి తిరిగి వచ్చేసరికి.

“పది కిలోలు తెచ్చాను కదా” అన్నాడు.

“మొత్తం వండేసాను. పిల్లలు ఆకలని తినేశారు. నీకు, నాకు తీసుకురా.” అంది.
ఏటీయంకి వెళ్తే కుల్ఫీలు కరిగిపోగా మిగిలిన పుల్లలు వచ్చాయి. వాటితో బియ్యం కాదు కదా ఒక డూప్లే ఇల్లు కూడా రాదు. ఏం చేస్తాడు. నేరుగా ఫోన్లో దూరి ఆఫీసులో బాసు ప్రజాపతి దగ్గరకు వెళ్ళాడు.

“బోనస్ అంటే కనీసం ఒకట్రెండు గులకరాళ్ళు అయినా ఇవ్వాలా? ఏంటీ ఈ కుఫ్లీ కుల్ఫీలు?” అని అరిచేశాడు. ప్రజాపతి భోరు భోరున ఏడ్చి, “నీకు కుల్ఫీలన్నా ఇచ్చారు నాకు చుస్కీలు ఇచ్చారు. నేనెవరికి చెప్పుకోను” అన్నాడు. “కావాలంటే నువ్వు ముంబై వెళ్ళి చైర్మెన్ గారితో మాట్లాడుకో” అని సలహా కూడా పడేశాడు.
పడేసిన సలహా ఏరుకోని ముంబై బయల్దేరాడు వాతాపి. ఇక్కడ మిసెస్ చింతామణి వాతాపి ఆకలి తట్టుకోలేక సోఫా సెట్టు, డబల్ కాట్ బెడ్ తినేసింది. మొబైల్ ఫోన్ నోట్లో వేసుకోని నమలబోతుంటే అది కుయ్యో అని మొరిగింది. తీసి చూస్తే వాతాపి ఫోన్ కాల్.

“ఇలాగిలాగ జరిగింది. నేనట్లా బాంబే దాకా పోయస్తా” అన్నాడు. సరే అని చెప్పి చింతామణీ మొబైల్ మళ్ళీ నోట్లో వేసుకోని మింగేసింది.

చైర్మన్ కలిసాడు వాతాపిని. కాదు కాదు ఛైర్మెన్నూ, వాతాపి కలిసారు. కాదులే వాతాపే ఛైర్మన్ ని కలిసాడు.

“చైర్మన్ గారూ, చైర్మెన్ గారు. నాకిలాగ కుల్ఫీ ఇచ్చారు. పుల్లలు మిగిలాయి. వీటిని ఏం చేసుకోమంటారు” అన్నాడు.

“వాట్ డామిట్, దిస్ ఈస్ రిడికులస్. ద స్ట్రాటజీ ఆఫ్ ప్లానింగ్ అండ్ క్యూ ఎండ్ ఆర్ అండ్ పీ ఎమ్ ఎస్ ఇన్ వేరియబుల్లీ ఇన్ యువర్ వేరియబుల్.” అని ఏదో చెప్పబోయాడు. వాతాపి కుల్ఫీ పుల్లలతో తల గోక్కుంటుంటే తెలుగులోకి అనువాదమయ్యాడు. “అసలు నిన్ను గొంతు పిసికి చంపేద్దామనుకున్నాను. పోనీలే అని, నువ్వు నీ కుటుంబం చల్లగా వుండాలని ఐస్ లు పడేస్తుంటే, నన్నే ప్రశ్నిస్తావా? ఢాం ఢూం ఢకారం” అని అరిచాడు. అసలే కోపంతో వున్న వాతాపి రెండు కుల్ఫీ పుల్లల్నీ గట్టిగా పట్టుకోని ఛైర్మెన్ గారి కళ్ళు పొడిచేయాలని నిర్ణయించుకున్నాడు. ఆయన పెట్టుకున్న కూలింగ్ గ్లాసులు తీసి పడేశాడు. ఇంతా చూస్తే ఛైర్మెన్ గారికి అసలు కళ్ళే లేవు.

“కళ్ళు లేని ఛైర్మెన్, కళ్ళు లేని ఛైర్మెన్” గోల గోలగా అరవసాగాడు వాతాపి. ఛైర్మెన్ పొట్ట చెక్కలయ్యేలా నవ్వేసి – “ఓరేయ్ సన్నాసి వాతాపి, ఏప్రిల్ మేలలో నీలాంటోళ్ళు వందల మంది వస్తారని నాకు ముందే తెలుసు. ప్రతివాడు ఇలాగే పుల్లలు పట్టుకోని బెదిరిస్తుంటాడు. అందుకే కళ్ళు బ్యాంక్ లాకర్లో పెట్టి మరో వచ్చా. చెవులు కూడా పడేసేవాడినే కానీ గాగూల్స్ నిలబడవని తెచ్చుకున్నా” అని చెప్పి, చెక్కలైన పొట్ట ముక్కలు ఏరుకోని కిటికీలో నుంచి దూకేశాడు.

దూకేసిన ఛైర్మెన్ వెనకాలే వాతాపి కూడా దూకాడు. ఇరవై అంతస్థులు దిగడానికి టైం పడుతుంది కదా అని దారిలో వున్నప్పుడు పెళ్ళానికి ఫోన్ చేశాడు. ఫోన్ కొడుకు జీనోమి ఎత్తాడు.

“ఫోన్ అమ్మకి ఇవ్వరా” అన్నాడు వాతాపి.

“పిచ్చి నాన్నా. అమ్మ ఫోన్ మింగేసి చాలాసేపైంది. నన్ను కూడా మింగేసింది. ఇప్పుడు అమ్మ పొట్టలోనే వున్నాను” అన్నాడు.

“అమ్మ కడుపు చల్లగా అక్కడే వుండు నాయనా” అని ఆశీర్వదించాడు వాతాపి. అప్పటికే చింతామణి అరుపులు వినపడుతున్నాయి. ఆమె కడుపుమంట తెలుస్తోంది. ఫోన్ పెట్టేశాడు.

దారిలో తనలాగే పుల్లలు పట్టుకుని కొంతమంది, ఖాళీ ఐస్ క్రీమ్ కప్పులు పట్టుకోని కొంతమంది కనపడ్డారు. అందరూ ఛైర్మెన్ తో మాట్లాడటానికి ఆయన వెనకాలే బయల్దేరారు. ఎవరికి ఏం దొరికిందో చెప్పుకున్నారు. ఒకళ్ళిద్దరికి బండరాళ్ళు దొరికాయని ఆశ్చర్యంగా చెప్పుకున్నారు. అలా దొరికినవాళ్ళు అడా? మగా? అని ఆరాలు తీసుకున్నారు. వాళ్ళు ఏ ఏ శరీరభాగాలతో ఏ ఏ పనులు చేస్తే వాళ్ళకి రాళ్ళు రప్పలు దొరికాయో ఊహించుకోని చెప్పుకున్నారు.

వాళ్ళు దిగేసరికి ఛైర్మెన్ గారి ప్రసంగం మొదలైంది. ఎవరూ కొట్టకూడదనేమో ఆయన అప్పటికే కాషాయం కట్టాడు.

“కాబట్టి యంప్లాయీస్ లారా నేను చెప్పొచ్చేదేమిటంటే, నా దగ్గర పెద్ద పెద్ద బండరాళ్ళు వున్నాయి. నేను వుండేదే జంబారా కొండల్లో. ఇన్ని రాళ్ళు నా వెనక పెట్టుకోని నేను తెలుసుకుందేమిటంటే రాళ్ళన్నీ చివరికి మట్టి కావాల్సిందే. కాబట్టి రాళ్ళ కోసం వెంపర్లాడటం ఆపండి. జీవితంలో చల్లదనాన్ని ఆస్వాదించండి. ఐస్ క్రీమే జీవిత పరమార్థం. జీవితాన్ని చప్పరించండి, చీకండి, పీల్చండి. ఈ సంస్థ మీరంతా అలా చెయ్యాలనే కోరుకుంటుంది. అందుకే మీకు ఐస్ క్రీములు, కుల్ఫీలు ఇస్తుంది. మీరు కూడా ఈ సంస్థ అభివృద్ధి కోసం పని చేస్తూ వుండాలి” అని ఇంకా ఏదో చెప్పబోయాడు.

“కాదు” అన్న అరుపు వినపడింది. “వీడు పని చేసేది నీ సంస్థ కోసం కాదు, నా కోసం, నా పిల్లల కోసం” అంది చింతామణి.

“తప్పమ్మా వీళ్ళంతా ఈ సంస్థ కుటుంబ సభ్యులు. నాకు బిడ్డల్లాంటి వాళ్ళు. నువ్వు కోడలివి. వీళ్ళు నా కోసం, నా కంపెనీ కోసం పని చెయ్యాలి. నీ కోసం నీ బిడ్డల కోసం దేవుడున్నాడు” అంటూ నోరు తెరిచి వాతాపిని మింగబోయాడు ఛైర్మెన్.

చింతామణికి పిచ్చి కోపం వచ్చింది. తనూ నోరు తెరిచింది. ఒకవైపు ఛైర్మెన్ ఇంకో వైపు చింతామణి. వాతాపికి ఎవరి నోట్లోకి దూకాలో అర్థం కాలేదు. ఇంతలో ఒక విచిత్రం జరిగింది.

చింతామణి ఛైర్మన్ ని మింగేసింది.

“ఓరినాయనో” అని అరుచుకుంటూ వాతాపి కూడా ఛైర్మన్ వెనకాలే చింతామణి నోట్లోకి దూకేశాడు. వాతాపిని కూడా మింగేసిందామె.

లోపలకి వెళ్ళి చూస్తే మనుషులు ఎవ్వరూ కనపడలేదు. కాకపోతే ఆమె మింగేసిన సోఫా, టేబుల్, విస్కీ బాటిల్, బూందీ మిక్చెర్ పాకెట్, జీనోమి స్కూల్ నోట్ పుస్తకాలు కనపడ్డాయి. తరువాత వాతాపి ఏం చేశాడనుకున్నారు?

సోఫాలో కూర్చోని, విస్కీ మొత్తం తాగేసి జీనోమి నోట్ పుస్తకంలో ఈ కథ రాయడం మొదలుపెట్టాడు.


***
(వాకిలి అంతర్జాల మాస పత్రిక, ఏప్రిల్ 2016)

ప్రశ్నార్థకాలు (కథ)


నీరసం వల్ల ఎక్కువ బాధ కలుగుతోందా? అవమానం వల్ల ఎక్కువ బాధ కలుగుతోందా? ఎందుకింత ఇంత చిరాకుగా ఉంది?

ఈ వచ్చేపోయేవాళ్ళకి వేరే పనిలేదా? ప్రతివాడు వచ్చి ఏమిటి సంగతి అని అడగకపోతే వాళ్ళ పనేదో చూసుకోకూడదూ? ఖర్మ కాకపోతే ఏమిటి? నా మీద కమీషనర్ గారికి కంప్లైంట్ అందడమేమిటి? ఆయనగారు వెంటనే కలవమనీ ఆర్డర్ వెయ్యడం ఏంటి? కంప్లైంట్ వస్తే సరిపోయిందా? అది నిరూపణ కావద్దూ? ఆ విషయం ఆయనకి మాత్రం తెలియదా? ఒకవేళ నిరూపణ కాదని తెలిసే, ఎదురుచూపులు అనే శిక్షవేసి పొద్దున్నుంచి కూర్చోబెట్టాడా?

లేచి నిలబడటానికే ఇంత కష్టంగా వుందే? మోకాళ్ళు పట్టేశాయేంటి? వయసు మీద పడటంలా? వయసు ప్రభావం జ్ఞాపకం మీద కూడా పడిందా ఏమిటి? కమిషనర్ గారి పియే పేరు గుర్తుకువచ్చి చావదే? నాగేశ్వరరావా? నాగభూషణమా?

“నాగభూషణం గారూ, సార్ ఏమైనా పిలిచారా?” నా గొంతులోకి కొత్తగా జంకు ఎక్కడ్నించి వచ్చిందో?

“పిలిస్తే చెప్పనా? వెయిట్ చెయ్యమన్నా కదా?” కోపాన్ని ముక్కు మీదే పెట్టుకు తిరుగుతుంటాడా ఈయన?

వయసులోనూ, సీనియారిటీలోనూ పెద్దవాణ్ణి కదా? ఇదే ఆఫీసులో వుంటే నన్ను సార్ సార్ అనేవాడు కాదూ? ఆ సీటు పలికిస్తున్న మాటలు కావూ ఇవి?

“ఒక్క టీ తాగిరావచ్చా?” అడిగానా? అర్థించానా?

“ఆయన పిలిచే టైంకి మీరు లేకపోతే? ఆ మనిషి కోపం సంగతి తెలుసుగా?”
ఉండాలా? వెళ్ళాలా?

ఈ ప్యూన్ సైదులు కనిపించిన ప్రతిసారీ ఎందుకు చెయ్యెత్తి విష్ చేస్తాడు?

“టీ తాగడానికేగా? త్వరగా వచ్చేస్తారుగా?” అడగకుండానే మనసులో విషయాలు వీడికెలా తెలుస్తాయో? సాయంత్రమయ్యాక చేసిన ప్రతి నమస్కారానికీ విలువ కట్టి నా దగ్గర్నుంచి వసూలు చేస్తాడేమో? కమిషనర్ గారు పిలిపించారంటే ఏదో పెద్ద చేప అయ్యుంటుందని అనుకుంటున్నాడా? విదిలిస్తే నా దగ్గర రెండు నీటి చుక్కలన్నా రాల్తాయనా?

ఏమిటిది? రోడ్డు మీద ట్రాఫిక్కా? వాహనాల ప్రవాహమా? మహానగరం అంటే ఇదేనేమో? అవునూ, గేటు బయట కుడి పక్కనే ఒక టీ బంకు వుండాలే? తీసేశారా? ఇంకేదో బండి వుందే? ఆ బండి దగ్గర వున్నామె అమ్ముతున్నదేంటి? టీయేనా? లేకపోతే, ఆ ప్లాస్టిక్ కప్పులు, ఫ్లాస్కులు ఎందుకుంటాయిలే?

“టీ ఇస్తావా?” ఆమె తలకూడా ఎత్తదే? కొత్తగా సిగరెట్ తాగాలనిపిస్తోందేంటి?

“సిగరెట్లు వున్నాయామ్మా?”

ఇరవై ఏళ్ళైందా నేను సిగరెట్ మానేసి? మళ్ళీ ఇప్పుడు తాగాలనిపించిందేమిటి? పొద్దున్నుంచి చీకటి గుహలా వున్న ఆఫీసులో వున్నందువలనా? ఆ పాత ఫైళ్ళ వాసన పడకపోవటం వల్లనా? లేకపోతే కమీషనర్ గారు ఏం చీవాట్లు వేస్తాడోనన్న టెన్షన్ వల్లనా

ఒక్క చుక్క టీ అయినా తాగనిస్తేనా? సిగరెట్ వెలిగించి కనీసం ఒక్క దమ్మైనా లాగానా? ఇంతలోనే ఆ సైదులుగాడు రావాలా?

“ఇక్కడున్నారా? రారా?” పిలిచాడా? బెదిరించాడా? కంగారుకి చెయ్యి వణికితే మాత్రం ఆ టీ చుక్కలు చొక్కా మీదే పడాలా? ఇప్పుడు టీ తాగాలా వద్దా? సిగరెట్ పడేయాలా వద్దా? అసలు ఆలోచించే ప్రశ్నలా ఇవి?

ఇదేమిటి? పర్సులో వెయ్యిరూపాయల కాగితం ఒకటే వుందే? పదిహేడు రూపాయలకి వెయ్యి కాగితమా?

“చిల్లర లేదా సార్?” అనుకున్నట్లే అడిగిందే?

“నీ దగ్గర లేదా?”

“వుంటే ఎందుకు అడుగుతాను?”

“పోనీ నీ దగ్గరే వుంచుతావా? చిల్లర వస్తుందిగా?”

వెయ్యి నోటు కన్నా కమిషనర్ గారి పిలుపు ముఖ్యం కదా? పరిగెట్టక తప్పుతుందా? అవునూ ఈ సైదులు గాడేడి? ఇంతలోనే వెళ్ళిపోయాడా? పరిగెత్తుతుంటే గుండె ఎందుకిలా దడ దడ లాడుతోంది? వయసైపోయిందా?

సైదులుగాడు ఇక్కడ కూడా లేడే? కమిషనర్ గారి రూమ్ లోకి వెళ్ళాడా? తలుపు వేసుందే? అది తెరుచుకోని వస్తోంది వాడేనా?

“ఏంటి సార్ మీరు?” అన్నాడు సరే, తల ఎందుకు కొట్టుకున్నాడు? కొంపదీసి కమిషనర్ గారికి కోపం వచ్చిందా?

“లోపలికి వెళ్ళమంటావా?”

“ఏంటి ఎళ్లేది? పిలిచినప్పుడు ఎక్కడికి పోయారు? మళ్ళీ ఎప్పుడు పిలుస్తారో?”
ప్రాణం ఉస్సూరనదూ? పొద్దున్నుంచి ఎదురుచూసినదంతా వృధా అయినట్టేనా? పైగా పిలిచినప్పుడు లేనని పేరొకటా? మళ్ళీ ఎదురుచూపులు తప్పవా? అబ్బబ్బా... ఈ ఫ్యానెందుకు కటకటమంటూ తిరుగుతోంది?

వెయ్యి రూపాయల నోటు...??

ఈ నెలకి అదే ఆఖరు నోటు కదూ? ఎకౌంట్లో ఏమన్నా వున్నాయా? ఎందుకుంటాయి? పదమూడొందలు వుంటే మొత్తం డ్రా చేశాను కదూ? రెండొందలు ఛార్జీలకు అయిపోయిందా? ఇంకో వంద ఎక్కడ ఖర్చు పెట్టాను? ఆటోవాడికి ఇచ్చినట్లున్నాను కదూ?

ఇక ఇప్పుడు ఊరికి తిరిగి వెళ్ళాలంటే ఎలా? రాత్రికి నాలుగు మెతుకులు తినడానికి కూడా అవకాశం లేదా? ఆ ఒక్క నోటేగా మిగిలింది? కనీసం, టీ అయినా పూర్తిగా తాగనిస్తేనా? పని అయిపోయాకైనా ఒక సిగరెట్టు కొనుక్కోని మొత్తం నిదానంగా తాగగలనా? డబ్బు లేదే? ఆమె చిల్లర తెస్తుందా? ఇస్తుందా? ఇవ్వకపోతే?

పోనీ ఒకసారి వెళ్ళి అడిగితే? అంతలోనే పిలుపొస్తే? ఏమిటీ పాలుపోని పరిస్థితి? కడుపులో తిప్పినట్లుగా వుందేమిటి? చిరాకు వల్లా? ఆకలి వల్లా? లోపల సార్ ఏమంటారో అన్న భయం వల్లా? ఠక్కున ఒక్కసారి బండి దగ్గరకు పోయొస్తే? ఈసారి పిలిచినప్పుడు కూడా నేను లేకపోతే ఉద్యోగం ఊడిపోదూ?

“ఇంట్లో ఖర్చులకి పైసా లేకుండా చేశారుగా? కాలికొచ్చినా కడుపుకొచ్చినా ఏం చెయ్యమంటారు?” వచ్చేటప్పుడు సునంద అన్న మాటల్లో తప్పేముంది? తన మాట విని నాలుగు డబ్బులు ఇచ్చొచ్చినా మిగిలేవేమో? సాయంత్రం పనయ్యాక ఆ సైదులుగాడు చెయ్యి చాస్తే ఏమివ్వాలి?

ఛ.. ఛ.. ఏమిటిది? ఆమె నా డబ్బులు తిరిగి ఇవ్వదన్నట్లు ఎందుకు ఆలోచిస్తున్నాను? ఇస్తుందేమో? నేను కనపడగానే చిల్లర పైసలతో సహా చిల్లర మొత్తం చేతిలో పోస్తుందేమో? ఆమె ముఖం అదీ చూస్తుంటే తెలియట్లా? మంచి మనిషిలానే వుంది కదా? ఇస్తుందా..? ఇవ్వకపోతే..?? ఒకవేళ నా పనయ్యేసరికి ఆమె అక్కడ లేకపోతే?

పోనీ ఒకసారి వెళ్ళి చూసి వస్తే? చెప్పలేం కదా? చేతిలో డబ్బు కనపడుతుంటే నీతి నిజాయితీ పనిచేస్తాయా? అయినా ఆమె ఎక్కడికిపోతుంది? రేపైనా అక్కడే బండి పెట్టాలిగా? కానీ రేపటిదాకా నేను వుండాలిగా? లాస్ట్ బస్సు పట్టుకోనైనా ఇంటికి వస్తానని చెప్పాను కదా? ఇప్పుడు వుండిపోతే ఎలా? అసలు ఎలా వుండాలి? లాడ్జీలల్లో దిగడానికి చేతిలో నయాపైసా అయినా వుందా? స్నేహితులు ఎవరైనాఈ వూర్లో వున్నారా? వరహాలని ఒకడుండాలిగా...?? ఉన్నాడో? లేదో? ఉంటే ఎక్కడున్నాడో?

సైదులుగాడేమిటి? ఏదో పేపర్ ప్లేట్లలో సర్దుతున్నట్లున్నాడే? బిస్కెట్లా? అవేమిటి? ఆలూ చిప్సేనా? జీడిపప్పు కూడా పెట్టినట్లున్నాడే? వాటి పైన మసాలానా? మిరియాల పొడా? నా ఆకలి గుర్తించాడా ఏమిటి? ఇదేమిటి? నన్ను దాటుకుంటూ పోతున్నాడు? అయితే అవన్నీ కమిషనర్ గారి గదిలోకా? ఒక ప్లేటు నాకిచ్చి పోకూడదూ? ఏమిటీ వాసన? ఏసీ వాసనలో ఆలూ చిప్స్, మిరియాల పొడి వాసనలు కలిపినట్లుందే? ఆకలి మళ్ళీ విజృంభిస్తున్నట్లుందేమిటి? ఆ వాసన వల్లేనా?

వెళ్ళిన ప్లేట్లు ఖాళీ అయ్యేదాకా లోపల్నుంచి పిలుపు రాదేమో కదా? ఇంత కన్నా అవకాశం దొరుకుతుందా? వెంటనే వెళ్ళి రాగలనా? శక్తి వుందా?

బలమంతా కూడగట్టినా పరుగెత్తలేకపోతున్నానే? గేటు దాటేసరికే ఎంత ఆయాసం వచ్చిందీ? ఇదేమిటి? ఆమె లేదే? ఎక్కడపోయింది? కళ్ళేమిటి బైర్లు కమ్ముతున్నాయి? గుండె ఇంత వేగంగా కొట్టుకుంటోందేమిటి?

బండి వుంది కానీ, నా దగ్గర వెయ్యి కాగితం తీసుకున్న మనిషి ఏదీ? అంతా అయిపోయిందా? ఈ నెలకి ఆఖరు నోటుకి రెక్కలొచ్చినట్లేనా? ఆమె వస్తుందో? రాదో? ఇక్కడే కాపలా కాయాలేమో? రాత్రికి ఏ ప్లాట్ ఫారమ్ మీద పడుకోవాలో...?? ఆమె స్థానంలో ఎవరో పిల్లాడు వున్నారే? పది పదకొండేళ్ళు వుంటాయా వాడికి?

“బాబూ... ఇక్కొడొకామె వుండాలి?”

“మా అమ్మ? ఏం?”

“ఆమె నాకు చిల్లర ఇవ్వాలని ఏమైనా చెప్పిందా?”

“ఓ మీరేనా?”

“చెప్పిందా?”

“ఎంత ఇచ్చారు? ఏం తీసుకున్నారు?” వాళ్ళ అమ్మే అడగమందో? లేకపోతే వాడి తెలివితేటలో?

“వెయ్యి ఇచ్చి ఒక టీ, ఒక సిగరెట్ తీసుకున్నానని చెప్పలేదా?” తీసుకున్నాను కానీ తాగలేదన్న విషయమే ఎందుకు గుర్తుకొస్తోందిప్పుడు?

“అయితే మీరేనన్నమాట? కానీ చిల్లర రాలేదే?... ఇక్కడే వుంటారా?” అంటూనే ఆ వెయ్యి కాగితం పట్టుకోని రోడ్డు మీదకు అలా పరుగెత్తాడేమిటి?

నన్ను అవతల కమిషనర్ గారు పిలుస్తారేమో? ఇలాంటప్పుడే ఈ పిల్లాడు చిల్లర తెస్తానని పరుగెత్తాలా? ఎటూ తేల్చుకోలేని పరిస్థితై పోయిందే? ఆ పిల్లాడు రోడ్డు మీదకు అలా అడ్డంగా పరుగెడతాడేమిటి? డివైడర్ మీదనుంచి అమాంతంగా దూకేస్తాడేమిటి వీడు? పాన్ షాపు, మటన్ షాపు అంటూ అన్నీ షాపులు చిల్లర కోసం తిరుగుతున్నాడే? దొరికినట్లు లేదే? వచ్చేయమని ఎంత పిలిచినా పట్టించుకోడే? అటు కమిషనర్ గారి గది వైపు, ఇటు వీడు వైపు ఒకేసారి ఎలా చూడటం?

ఈసారి పరుగు అటు నుంచి ఇటుకా? అయ్యో... డివైడర్ మీద నుంచి దూకటం దూకటం అలా పడ్డాడేమిటి? ఆ స్కూటర్ వాడికి కళ్ళు కనపడటం లేదా? అలా గుద్దేసి పోతుంటే ఎవరూ ఆపరే? ఇంతలో ఎంత జరిగిపోయింది? ఆ పిల్లాడికేమైందో? కుడికాలు పట్టుకోని ఏడుస్తున్నాడంటే, విరిగుంటుందా? పెద్ద దెబ్బే తగిలుంటుందా? ఏమీ పాలుపోయి చావదే?

ఇప్పుడు నేనేం చెయ్యాలి? వెళ్ళి పిల్లాణ్ణి చూడాలా? అవతల కమిషనర్ గారు పిలిస్తే? కాదని వెనక్కి వచ్చేస్తే ఇక నా డబ్బులు తిరిగొస్తాయా? ఒకవేళ వాడి కాలు విరిగి వుంటే? హాస్పిటల్ తీసుకుపోతే అదెంత ఖర్చౌతుందో? వాడి దగ్గర అంత డబ్బు లేకపోతే?

నాకు చిల్లర ఇవ్వడానికే కదా ఆ పిల్లాడు పరుగెట్టాడు? నేను ఆ మాత్రం బాధ్యత తీసుకోవద్దూ? సరే బాధ్యత కాదు, కనీసం ఒక మనిషిగానైనా ఆలోచించాలా? అదీ కాదు, కనీసం ఆ పిల్లాడి మీద జాలి వుండాలా?

అనవసరంగా ఎక్కువ ఆలోచిస్తున్నానా? నేను వాడి దగ్గరకు వెళ్ళేసరికే ఇంతమంది గుమికూడారే? వాడేమిటి అలా విలవిలలాడుతున్నాడు? అంత రాద్ధంతంగా ఏడవటం ఎందుకు? లేవమంటే లేవడే? లేవలేని పరిస్థితిలో వున్నాడా? చెయ్యి అందించినా లేవనంటాడే? నా ఒంట్లో శక్తి లేదని నాకు తెలుసు కదా? నా బుద్ది తక్కువ కాకపోతే ఆ పిల్లాణ్ణి మోసుకోని రోడ్డు దాటడం ఎందుకు? వాడి మీద జాలా? లేకపోతే నా డబ్బుల గురించిన ఆందోళనా?

కమీషనర్ గదిలో నుంచి బయటి వస్తోంది డైరెక్టర్ మేడమే కదా? అంటే ఇప్పుడు నన్ను పిలిపిస్తాడేమో? పిలవకపోనూవచ్చుగా? పిలిచిన రెండుసార్లు నేనక్కడ లేనని తెలిస్తే? కనీసం ఆరొందల కిలోమీటర్ల అవతలకి ట్రాన్సఫర్ అయిపోదూ?

ఈ పిల్లాడు ఎంతసేపైనా ఏడుపాపడే? వాడి కళ్ళలో నీళ్ళు చూసి నేనెందుకు కరిగిపోతున్నాను? నాకెందుకింత బాధ కలుగుతోంది? వెళ్తున్న ఆటోని ఎప్పుడాపాను? పిల్లాణ్ణి ఎక్కించాను సరే, నేనెందుకు ఎక్కాను? ఆటో పోతుంటే కమిషనర్ ఆఫీస్ వైపే ఎందుకు చూశాను? ఎన్ని ప్రశ్నలు? వీటన్నింటికీ సమాధానాలు వున్నాయా? వున్నా నాకు తెలియటం లేదా?

నీ పేరేంటి? - బాబూ, మీ నాన్న పేరేంటి?

ఎంతకీ సమాధానం చెప్పడే? ఆ ఏడుపెందుకు మధ్యలో? మాటలు ఇక్కడున్నా నా మనసు కమిషనర్ ఆఫీస్ చుట్టే తిరుగుతోందేమిటి? వెనక్కి వెళ్ళిపోతే? మరి ఈ పిల్లాడు?? పోనీ హాస్పిటల్ దగ్గర వదిలేస్తే?? అన్యాయం కదూ??

“మీ అమ్మ ఎక్కడ వుంటుంది? - మీ అమ్మ సెల్ నెంబర్ తెలుసా?”

చూస్తుంటే ఈ రోజంతా ఇలాగే చచ్చేట్లుందే? ఏదీ సక్రమంగా జరగట్లేదేమిటి? పొద్దున్నే ఎవరి ముఖం చూసుంటాను?

హమ్మో, ఇదేదో పెద్ద కార్పొరేట్ హాస్పిటల్ లాగుందే? ఆటోవాడికి ఈ హాస్పిటలే కనపడిందా? వైద్యం పేరుతో వున్నదంతా లాక్కుంటారేమో? వీల్ చైర్ ఎప్పుడు తెచ్చారో? ఎప్పుడు వాణ్ణి లోపలికి తీసుకెళ్ళారో? నేను ఎప్పుడు వెయిటింగ్ రూమ్ లో కూలబడ్డానో? అంతా నిముషం తిరిగే లోపలే జరిగిపోయినట్లుందే?

మళ్ళీ ఎదురుచూపులా? అవునూ, ఆఫీసులో ఏం సమాధానం చెప్పాలి? చీవాట్లు తప్పేదేముంది? కానీ పొద్దున్నుంచి కలవకుండా వుంచినందుకు చెప్పకుండా వెళ్ళిపోయానని అనుకుంటారేమో?నాకు పొగరెక్కువైందని నిర్థారణకు వస్తారేమో? ఇప్పుడు ట్రాన్స్ఫరా? లేకపోతే ఏకంగా సస్పెన్షనేనా? ఎంతమంది కాళ్ళు పట్టుకోవాలో? ఏ యూనియన్ వాళ్ళని బతిమిలాడుకోవాలో?

ఇప్పుడు నాగభూషణం ఫోన్ చేస్తున్నాడేమిటి? ఏం చెయ్యాలి? ఎక్కడికి వెళ్ళావంటే ఏం చెప్పను? మాట్లాడితే ఒక తంటా మాట్లాడకపోతే ఇంకో తంటా అయ్యేట్లుందే? చటుక్కున నిర్ణయించుకోవద్దూ? ఫోన్ ఆగిపోయేదాకా ఆలోచిస్తే ఎలా?

ఇది మరీ ప్రమాదం అయ్యేట్లుందే? నేను కావాలనే ఫోన్ లిఫ్ట్ చెయ్యలేదని అనుకుంటే? ఏం చెయ్యలి? మళ్ళీ కాల్ చెయ్యాలా వద్దా?

“పిల్లాణ్ణి చూస్తారా?” నన్నేనా నర్స్ పిలిచింది?

అసలా పిల్లాడి వయసెంతనీ? రోడ్డుకి అడ్డంగా అట్లా పరుగెట్టడమేమిటి? వాళ్ళమ్మ మాత్రం? పిల్లాడిని అలా గాలికి వదిలేసి పోవడమేనా? ఏమన్నా అయ్యుంటే నన్ను నేరస్థుణ్ణి చేసేవాళ్ళు కాదూ?

 “ఎలా వుందిరా?”

“నాకేం సార్?” మళ్ళీ నాగభూషణం ఫోనా? ఇక అంతా అయిపోయినట్లేనా? ఇంక ఎత్తకుండా ఎలా వుండగలను?

“సార్? రమ్మంటారా సార్?”

“లక్ష్మమ్మ కొడుకుని హాస్పిటల్ కి తీసుకెళ్ళారట? ఏక్సిడెంట్ అంట? ఎలా వున్నాడు?”

“సార్, కమీషనర్ గారు పిలిచారా? రమ్మంటారా? ఇక్కడ్నుంచి ఎంతసేపు?”

“నేను లేనటండీ? కమీషనర్ గారికి ఏదోకటి చెప్పలేనా? ఆ పిల్లాడికి ఏం కాలేదు కదా? మీకు తెలియదు కదూ? వాడు లేకపోతే మన ఆఫీసులో సందడేముందందీ? టీలేనా? బిస్కెట్లేనా? సమోసాలేనా? ఆ తల్లికి వాడే కదా దిక్కు?” ఆయన గొంతులో కాఠిన్యం మొత్తం మాయమైనట్లు అనిపిస్తోంది నిజమేనా? “ఆఫీసయ్యాక వస్తానుగానీ మీరు అక్కడే వుంటారుగా? వాడు బాగానే వున్నాడుగా?”

“మరి కమీషనరుగారు?” వాక్యం పూర్తిచేసే ధైర్యమైనా లేదే నాకు?

“మాకు తెలియదటండీ? మీరేంటో? మీ పనేంటో? ఎవడో గిట్టనివాళ్ళు కంప్లైంట్ ఇస్తే మాత్రం మీ మీద మాట పడనిస్తామా? నేను లేను? ఉండనా మరి?” ఫోన్లో వున్నది నాగభూషణమేనా? నేను విన్నది నిజమేనా?

ఎవరో లోపలికి వస్తున్నట్లున్నారు? నాకు దణ్ణం పెడుతోందే? ఆ పిల్లాడి తల్లి కదూ?

“నాకెందుకమ్మా దండాలు పెడతావు? అసలు నా వల్లే ఇదంతా జరిగిందేమో?”

“అదేం మాట సార్? ఆడికి ఎన్నిసార్లు అట్టా లగెత్తదని చెప్పాననుకున్నారు? మీరు దయతో సాయం చెయ్యకపోతే...?” తల్లి ప్రేమ అంటే ఆ కన్నీరేనేమో?

“మీ డబ్బులు వద్దా సార్?” పిల్లాడికి అప్పుడే అంత ఓపిక వచ్చిందే? చేతిలో ఫెళఫెళలాడుతూ కనిపించేది నేనిచ్చిన వెయ్యి కాగితం కదూ?

“హాస్పిటల్ ఖర్చులు అవీ వుంటాయిగా? ఉంచుకోరాదూ?”

“మీ డబ్బులు నాకెందుకు సార్?”

“మరి నా టీ డబ్బులు తీసుకోవా?”

“మళ్ళీ వస్తారుగా? అయినా మేమెక్కడిపోతున్నాం?”

వీళ్ళనేనా అనుమానించింది నేను? నా డబ్బులు తీసుకోని పారిపోతారని కదూ అనుకున్నాను? వీడికి ఒక చిన్న సాయం చేసిన మరుక్షణం ఏ నాడూ మెత్తగా మాట్లాడని నాగభూషణం నాకు సాయం చేస్తాననడం ఏమిటి? నిజంగా డబ్బు కోసమే వీణ్ణి హాస్పిటల్ కి తీసుకొచ్చానా? లేకపోతే...?

ఇంక ప్రశ్నలేమీ లేవు. అన్నీ ప్రశ్నలకీ సరిపోయే సమాధానం దొరికినట్లనిపించింది. వాడి తల నెమిరి నవ్వుతూ బయటికి నడిచాను.

***

(నవ్య వీక్లీ - ఆటా కథల పోటీలో బహుమతి పొందిన కథ, నవ్య వీక్లీ 8 మే, 2016)